donderdag 18 augustus 2011

gewoon even niks, gewoon lekker lui

Omdat er weinig zinnigs te melden is in Alie-land, hier maar een fotootje van mij en mijn schat Jerry.





Heerlijk doezelend op de bank, bijkomend van de dag daarvoor, toen we bij mijn ouders, samen met mijn broer en schoonzusje de fonduepan op tafel hebben gezet. Want tja, het weer is nu niet zo constant te noemen dat we kunnen barbecuen, dan moeten we het plezier dus op een andere manier zoeken.....

vrijdag 12 augustus 2011

Rolstoel

De volgende blog is, net als de vorige, ééntje uit de oude doos. En eveneens een vervolg op het rolstoelverhaal. De blog is oorspronkelijk geschreven op 8 oktober 2009.

Op 24 augustus schreef ik een blog over de keuring voor een nieuwe rolstoel en vorige week lag er eíndelijk een brief in de brievenbus dat men mét rolstoel langs zou komen. Op 8 oktober wel te verstaan. Vandaag dus.
'Als de rolstoel aan de eisen voldoet laten we hem achter zodat u er meteen gebruik van kunt maken.' Nou, dat klonk als muziek in mijn oren.
En zo kwam om half drie een autootje van de ergo-therapeute en een busje van Schreuder voorrijden.
De ergo-therapeute was niet de zweverige Ieniemienie die ik 24 augustus had gezien. Dit was een jonge vrouw, die duidelijk van wanten wist.
Haar laptop kwam op tafel en de chauffeur van Schreuder ging er naast zitten met zíjn gereedschap (te weten: een setje inbussleutels en pen en papier).
De therapeute fronste haar wenkbrauwen toen ze in de computer aan het zoeken was. Ze vroeg of de 'Ieniemieniemuis' mij wel vragen had gesteld, want ze kon helemaal niets terug vinden.
'Ja,' antwoordde ik. 'Ze heeft wel van alles gevraagd hoor.'
'Dan is ze dat vergeten te noteren,' was de conclusie van de therapeute.
Ik mocht plaats nemen op de spiksplinter nieuwe stoel. Er lag een kussen in. Zat erg comfortabel moet ik toegeven. Mijn huidige Ferrari is destijds zónder kussen afgeleverd en ik moet zeggen, hoewel ik een kussen nooit echt gemist heb, dít zit wel veel aangenamer.
Nu is het de chauffeur die fronst. 'Ik lees hier dat je ook moet kunnen trippelen?'
Ja, dat klopt. Ik vind het erg fijn, als ik ergens moet wachten en er even niemand in de buurt is die mij kan drukken, ik trippelend wat in de rondte trippel.
Maar zo zittend op mijn nieuwe troon is het al gauw duidelijk dat ik mijn voeten niet aan de grond krijg. Een wanhopig gevalletje van té korte beentjes. Het lijkt wel alsof ik op een schommel zit, zo hoog zwiep ik mijn voeten heen en weer.
Ook als de kussen eruit gehaald word schiet het niks op. De rolstoel staat nog steeds té hoog op zijn wielen.
De therapeute vind het vreemd en vraagt of ik tijdens de keuring wel vanuit een rolstoel, die daar bij de afdeling WVG staat, gekeurd ben.
....Euhhh...nee. Ienieminie heeft mij op een stoeltje gezet en is van daaruit begonnen met het meten van mijn attributen.
Ik voel hoe ik een rood hoofd krijg.
 Was dit nu niet iets wat ik misschien zélf tegen Ieniemienie had moeten zeggen??
 Aan de andere kant: ZIJ is de ergo-therapeute. Ik weet ook niet beter natuurlijk.
De therapeute die nu tegenover mij zit legt uit dat Ieniemienie nog maar net bij hun werkt en daardoor waarschijnlijk het één en ander vergeten is te noteren. Ze gaf aan dat ze het al heel raar vond dat Ieniemienie mij vanuit een gewone stoel heeft gemeten in plaats vanuit een rolstoel.
Dan mengt Albert zich in het gesprek. Hij heeft de therapeute en de chauffeur een kop koffie en thee gemaakt en merkt op dat we een rolstoel zouden krijgen met verstelbare handvaten. Dit omdat ik natuurlijk niet alleen door Albert geduwt word maar ook regelmatig eens door andere mensen. Die op hun beurt de handvaten naar hun duwlengte moeten kunnen instellen.
De rolstoel die nu in de kamer stond had vaste handvaten. En was ook niet bepaald een lichtgewicht. Dus erg onhandig om te vervoeren.
Al met al blijkt dat ik hier een totaal verkeerde rolstoel in de kamer had staan. Ieniemienie heeft op haar eigen zweverige manier een aantal dingen nagelaten en/of verkeerd genoteerd. En bij Schreuder heeft men de bon niet goed nagekeken.
De chauffeur verzekerd mij dat er een rolstoel in het depot klaar staat en dat het dus om die reden allemaal héél snel kan gaan.
Tja, ik wil niet negatief overkomen, maar was dat ook niet wat Ieniemieniemuis mij had verzekerd??? Al met al heeft het toch zes weken geduurt, dus zó heel snel ging dat nu ook weer niet.
Maar goed, we wachten vrolijk af. Vooralsnog draag ik nog geen winterkleding en met een blij en opgelucht gevoel kan ik jullie vertellen dat het nog steeds niet is voorgekomen dat de rolstoel om mijn achterste is blijven steken.
Hallelujah!! ;-) 

vrijdag 5 augustus 2011

de keuring

De volgende blog is er ééntje uit de "oude doos", ik heb hem namelijk in augustus 2009 geschreven voor mijn Hyvesblog. Dit is het vervolg van mijn eerdere blog; aanvraag nieuwe rolstoel.
Inmiddels is de rolstoel hier al lang natuurlijk, maar bij gebrek aan inspiratie voor een nieuw geschreven blog, heb ik besloten weer een oudje uit de kast te halen.....



Zo, we zijn net terug van het gemeentehuis in Exloo.
Een poosje geleden heb ik een nieuwe rolstoel aangevraagd. Dit omdat mijn huidige rolstoel mij is aangemeten in een tijd dat ik ruim vijfentwintig kilo lichter was en de rolstoel nu, anno 2009, bijna klem om mijn achterste zit als ik er gebruik van maak.
Vooral tijdens de wintermaanden, als ik dikkere kleding en een winterjas draag, is het hopeloos. Kleding gaat gegarandeerd vast zitten tussen de openingen aan de zijkant waardoor mijn kleding én heel erg vies word én beschadigd raakt.
Het wachten is nu op het moment waarop ik op wil staan en de rolstoel om mijn achterste blijft steken. Dat zal een hilarisch gezicht zijn, tóch wacht ik dat moment liever niet af....:-)
Ik kreeg vrij snel een uitnodiging van het CIZ om langs te komen voor de keuring....in Assen!!!
Maar die uitnodiging viel samen met de week dat ik met een infuuskuur zou beginnen en ik had hélémaal géén zin om dan ook nog eens naar een keuring te moeten.
Twee weken later kreeg ik opnieuw een uitnodiging, gelukkig dat de keuring en het gesprek met de ergotherapeute deze keer in Exloo kon plaatsvinden.
Maar het was die week verschrikkelijk warm en dat in combinatie met de kuur waar ik mee bezig was kwam het gewoon niet goed uit.
'Ik bel u als de kuur is afgelopen,' zei  ik tegen de dame.
Zo gezegd, zo gedaan….
Vanmiddag mocht ik komen.
Wederom op een verschrikkelijk warme dag, waarbij je eigenlijk het liefste helemaal niks zou willen uitvoeren. Maar ik vond dat ik het niet kon maken om wederom de afspraak te cancelen. Bovendien duurt het ook alleen maar des te langer voor ik een nieuwe rolstoel tot mijn beschikking krijg.
En dus togen wij vanmiddag in onze snikhete auto richting het gemeentehuis in Exloo.
Zo langzamerhand zijn wij bekenden op de voormalige WVG-afdeling en dus werden we vriendelijk begroet door één van de ambtenaren.
De ergotherapeute zat al in haar kamertje en was van het zweverige soort. Een soort van Tinkerbell maar dan in het echt. Met een Ieniemieniemuis-stemmetje stelde ze de één na de andere vraag. Waarop ik steeds geduldig antwoord gaf, soms bijgestaan door Albert.
Hoe ver ik nog kon lopen. Hoe lang ik nog kon staan. Was ik altijd aan de zuurstof verbonden en zo ja, hoe deed ik dat dan in huis? Met een rugtasje op mijn rug door het huis schuifelen??
Toen we de vragenlijst doorgespit hadden was het tijd om een één en ander te gaan meten.
Mijn onderbeen, mijn bovenbeen en toen *slik* mijn heupbreedte. Alle cijfertjes werden keurig in de computer genoteerd en vervolgens begon ze te rekenen.
Ze legde de hele procedure uit en eindigde met het positieve nieuws dat het tegenwoordig allemaal heel snel kan gaan.
Nou, dat was in 1997 wel anders. Toen moest mijn rolstoel in Engeland gemaakt worden en vervolgens naar Nederland gebracht worden.
Wellicht heeft Schreuder nu al een rolstoel in hun depot staan die aan mijn wensenlijstje voldoet, dan ben ik over niet al te lange tijd de eigenaresse van een mooie, nieuwe rolstoel.
Eentje waar ik niet klem in blijf zitten.
Eentje waarbij ik me geen Bessie Turf voel. ;-)
Als we klaar zijn met de keuring merkt zweverige Ieniemieniemuis op dat het gesprek en de zogenaamde keuring, wel heel snel gegaan is. 'Dit betekend dat jullie nog iets leuks kunnen doen deze middag', besluit ze.
Nou, met deze warmte hebben we niet echt zin om iets te gaan ondernemen. We stappen gewoon weer in onze oven op wielen en rijden weer richting Valthermond.
Ziezo, dát hebben we ook weer gehad!!!
En nu dus maar afwachten wanneer de rolstoel komt....

dinsdag 2 augustus 2011

Vandaag hebben we gebarbecued. En wat was dat zálig.
En, hoe erg, dit was pas de tweede keer dat we met z'n tweeën aan de Splitting barbecueden. En we wonen hier inmiddels alweer ruim drie jaar.
Bij onze vorige woning barbecueden we in de zomermaanden geregeld een keertje. Gezellig; glaasje wijn voor mij. Flesje bier voor Albert. Onze tuintafel gezellig gedekt om er dan een lekker lange gezellige zomerse avond van te maken. 
Als we klaar waren ging de vuurkorf nog even aan, want dat is natuurlijk gezelligheid ten top.
Totdat er eens een vonkje op mijn zuurstofslang viel. Précies op een verbindingsstuk tussen twee slangen, op een plekje waar onze kater Jerry geregeld aan knaagde. 
Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen wat voor een hachelijk moment er toen volgde. Sinds die avond maken wij ook geen gebruik meer van een vuurkorf, terraskachel, of iets anders in die richting, want de schrik zat er bij ons nog járen in. 

Onze vorige tuin leende zich ook uitstekend voor een barbecue. Het was niet groot, en we woonden midden in een woonwijk dus ook altijd (voldoende) schaduw en zo goed als windvrij.
Nu wonen wij echter open en bloot naast akkerland. Wat prachtig wonen is, je krijgt er een heel vrij gevoel van. Niemand die ons ziet, niemand die ons stoort. Perfect.
Wij vangen echter ook de volle mep aan wind op. En als het niet de wind is, is het wel de zon die ervoor zorgt dat we niet altijd even prettig op ons terras kunnen zitten. Dan is het simpelweg té warm. 
Nu heeft Albert bij onze verhuizing meteen twee snelgroeiende bomen geplant die al behoorlijk zijn gegroeid. Het zal hopelijk niet zo lang meer duren eer we van de schaduw van deze bomen kunnen profiteren. 


ons uitzicht; akkerland én vandaag dus ook een combain



Albert die even gek doet

Vandaag was het wel warm, maar niet té. Ik voelde me er in ieders geval niet ziek van. Want zodra de temperatuur richting de 26 á 27 graden komt, voel ik me echt niet lekker worden. 
Omdat ze voor morgen juist hogere temperaturen voorspellen besloten wij dus vandaag maar te gaan barbecuen. 
Albert heeft vanmiddag de boodschappen gehaald en tegen kwart over zes zaten wij aan onze picknicktafel.
Helaas houd ik het niet langer dan anderhalf uur vol. Maar dan is het schaaltje vlees ook leeg, de stokbrood ligt keihard en uitgedroogd in het broodmandje en heeft Albert goed z'n best gedaan wat de aardappelsalade betreft. 
Een lekker sterk bakje koffie gaat er dan best in. 

En dat is niet het enige waar ik enthousiast om ben; want naast het barbecuen is dit ook mijn laatste dag aan het infuus. Ik word later op de avond weer afgekoppeld door mijn eega. 
Eigenlijk zou ik tot morgenmiddag moeten, maar ach; wat maken die paar uren nou nog uit hè? 
Ik ben er ook wel weer aan toe om te stoppen. Mijn tong is weer dusdanig aangetast dat mijn smaakpapillen het ook weer veelal af laten weten. En ik moet ook zeggen dat de vermoeidheid me ook behoorlijk tegenvalt. Dus tijd om weer te herstellen zou ik zeggen.