Gisteren hoorde ik aan het klagelijk miauwen van onze kater Jerry, al dat hij iets in zijn bekkie had.
Gauw deed ik de deur dicht en riep ik richting Albert: 'Jerry heeft een muis gevangen hoor.'
Albert, die in de keuken stond, zei daarop: 'Nee hoor, het is een mol.'
Een mol???
Ik ging naast mijn wederhelft staan koekeloeren. Onze zwarte kater zat nu op het grasveld, precies voor de keukenramen. Er lag inderdaad een klein molletje voor zijn neus. Het diertje leefde nog en probeerde, waarschijnlijk verzwakt door de ruwe omgangsvormen van ons poezenbeest, weg te lopen. Hetgeen extra werd bemoeilijkt omdat Jerry het beestje op wat extra gymnastiek trakteerde. Er werd wat tegen de mol getikt en hup..., daar maakte Momfert weer een salto.
Met de tranen in mijn ogen keek ik Albert aan: 'Red je alsjeblieft die mol? Dit kan ik niet aanzien. Hij martelt hem doodleuk voor hij hem doodmaakt.'
Ik word door Albert resoluut naar de kamer gestuurd. 'Niet kijken Alie.'
Nee, ik zal niet kijken.
Ik neem plaats achter mijn laptop terwijl ik ondertussen afwacht of het Albert lukt om Momfert te redden.
Maar als hij binnenkomt meld hij me dat Jerry de mol weer in zijn bekkie heeft genomen en er vandoor is gegaan.
Meteen ga ik voor de ramen staan om te kijken of ik de 'dader' en zijn slachtoffer zie. Helemaal niets.
Niet voor ons huis, niet naast het huis en ook niet achter in de tuin. Hij heeft zich blijkbaar goed verstopt met zijn buit.
Enkele uren later laat Albert Jerry binnen. De mol is geen velden of wegen te bekennen en ik vrees dat poes Momfert heeft verorberd.
Jerry neemt plaats op één van de keukenstoelen en niet veel later hoor ik hem luidruchtig snurken. De moord heeft weinig indruk op hem gemaakt.
's Avonds kijken we natuurlijk naar de halve finale van het Eurovisie Songfestival. We willen de Toppers graag in de grote show van zaterdag zien en dus zijn we benieuwd of ze ook doorgaan.
Nee, dus. Teleurgesteld zien we hoe half voormalig Sovjet Unie de plekken inneemt en daarbij word het zaterdag dus weer een Oost-Europees onderonsje.
Ik neem weer plaats achter de laptop want ik wil even vernevelen en Albert zapt naar een andere zender.
Even later hoor ik de bekende stemmen van Jeroen Pauw en Paul Witteman. En de stem van Albert: 'Tjee, díe is slecht opgemaakt.'
Nieuwsgierig draai ik me om. Er zit een jonge meid aan tafel en ze is kwistig met de roze oogschaduw bezig geweest.
Het lijkt spuuglelijk en ergens vraag ik me af of de vrouw hier een statement mee wil maken.
De vrouw heet Katinka Simonse en haar artiestennaam is Tinkebell. Ze is kunstenares.
Plots word het echt erg. De redactie van Pauw & Witteman laat een fragment zien waarop Tinkebell op een podium staat en het publiek toespreekt.
Ze spreekt ze niet zomaar toe!! Nee ze laat, middels het showen van foto's, zien hoe je een tasje van je kat kunt maken.
Mevrouw heeft daarbij haar eigen kat als voorbeeld gebruikt.
Eerst legt ze uit hoe ze de kat doodmaakt en vervolgens begint de les 'ontvellen'. Of zoals zij het noemde: 'Het strippen van de kat zijn vacht.'
Ik hoor Albert afschuwelijke kreten slaken en jawel: ik begin voor de verandering maar weer eens te huilen.
Wat een onmenselijke vertoning is dit???
Als het fragment is afgelopen vraagt de presentator of ze écht de kat heeft gedood en zonder blikken en blozen bekend ze schuld. En het erge is: ze heeft er nog geen spijt van ook.
Ze vind het blijkbaar zelf héél normaal.
Ik vind het misselijkmakend. Misselijkmakend en goor.
En vreselijk, vré-sé-lijk erg dat deze dame haar eigen huiskat, die haar waarschijnlijk enorm vertrouwde, van zijn leven heeft beroofd.
Als excuus voer ze aan dat het beestje ziek en depressief was. Het kwam namelijk uit een gezinnetje waar niet lichtzinnig met het dier werd omgesprongen. Vooral de kinderen van dat gezin bleken ervan te houden om met het dier te gooien.
Dús ik mag concluderen dat ze de kat éérst heeft gered uit zijn ellendige omgeving, om het vervolgens zelf van kant te maken, omdat ze wil aantonen dat je van een kat een tas kunt maken.
Als dierenliefhebster pur sang vind ik dit de meest walgelijke vertoning van wat ik óóit heb gezien.
Haar actie, het vermoorden en villen van haar kat, heeft ervoor gezorgd dat ze over de hele wereld bekend is geraakt en uit alle hoeken van de wereld haatmail heeft ontvangen.
Nu heeft ze die haatmail gebundeld tot een boekwerkje zodat wíj kunnen lezen wat wildvreemde mensen haar toewensen.
Ik vind, zoals je zult begrijpen, deze kunstenares tien keer niks.
En bedenk dan even later als ik op bed lig dat ik vandaag toch veel dierenleed heb gezien: eerst Momfert en later op tv de poes die als tasje eindigde.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten