Druk frustrerend zijn......

Mijn lieve kleine nichtje Alyssa is weer thuis. Gelukkig maar!!!
Het is toch absoluut niet leuk als zo'n kleine wurm zo zielig in het ziekenhuis ligt aan de toeters en bellen. En zoals ik begreep hebben ze haar ook best wel veel geplaagd.
Met infuusjes die losraakten en opnieuw geprikt moesten worden. Een voetje dat in zoutwater moest waardoor ze het op een brullen zette.
Gisteren zagen we dat er op beide knuistjes blauwe plekken zaten. *zucht*
Sinds een paar dagen kreeg ze haar antibiotica niet meer via een infuus (nadat hij voor de zoveelste keer gesneuveld was), maar werd het haar gegeven in de vorm van een drankje. Op goed geluk, dat wel. Want meestal lukt het niet zo goed om die kleintjes een drankje te geven. Óf ze willen het simpelweg niet, óf ze spugen het meteen weer uit.
Maar gelukkig vond ze het niet vies en bleef alles in het maagje.
En omdat het teentje en het teennageltje iedere dag beter werd mocht ze dus gisteren naar huis. Bij haar papa en mama, die uiteraard dolgelukkig zijn. Want ondanks het feit dat Alyssa nog maar drie weken in hun leven is, is een leven zonder haar al bijna niet meer voor te stellen. Het was zowaar rustig in huize Sanders - van Lottum. Gelukkig is 't moppie weer thuis om de boel weer lekker te ontregelen en de boel weer levendig te maken.

Verder gaat het hier gewoon z'n gangetje.
Het is fysiek erg rustig bij mij. Maar dat vind ik dus hélemaal niet erg.
Ik merk wel dat ik vaak erg moe ben. Zo is mijn moeder vanmiddag geweest, lekker koffie drinken, maar merk ik 's avonds dat zo'n middagje babbelen wel erg intens is doordat er niks meer uit mijn handen komt. En ik moet me opladen, want morgen is er de jaarmarkt in Valthermond én hebben we de gewone buurtbarbecue.
Dit jaar heb ik ook nog eens aangeboden om die barbecue te regelen samen met Albert. Gauw hebben we een ander stel gevraagd of zij ook mee wilden helpen en gelukkig doen ze dat graag, zodat de taken eerlijk verdeeld worden. Hoewel ik zelf eigenlijk niet zoveel hoef te doen, ben ik er onbewust wel heel erg mee bezig. Zijn alle boodschappen binnen, redden we het met alleen de oranje-tent of moet er nog een tent bij ivm eventuele regen, heeft Albert die extra aardappelsalade nu wel of niet gekocht, etc etc. En ook dít is best vermoeiend. Toen ik vanavond hoorde dat hij iets niet had gekocht, wat wél op het boodschappenlijstje stond, raakte ik opeens kribbig.
Het is dan vooral de frustratie die me dwars zit. De frustratie dat ik niet meer zélf die boodschappen kan doen. Dat ik dit soort dingen, die juist zo vrouw-eigen zijn, aan hem moet overlaten. Ik wil het allemaal zo graag zélf doen. Zélf die betrokkenheid voelen. Zelf kunnen overleggen met buurvrouw H. hoe we bepaalde dingen gaan aanpakken. Wie wát regelt en wie wát inkoopt m.b.t de grote dag.
Ik ben niet iemand die daar lang bij stil blijft staan. Die te lang hierover door moppert of miept, maar soms voel je gewoon even die frustratie en moet je even je gal spuwen.
Ik denk dat ik volgend jaar de eer om dit weer te organiseren maar aan me voorbij laat gaan.

Morgen is ook Indy jarig. Het dochtertje van mijn vriendin.
Ik had plannen om tussen alle activiteiten door nog even naar Borger te gaan om het meisje op haar verjaardag te feliciteren en een taartje mee te eten. Maar ik vrees, nou nee, ik weet wel zeker, dat dát niet gaat lukken. Wéér een frustratiemomentje. Niet te lang over nadenken. Gewoon hoofd omhoog en glimlachen. *zucht*
Mijn moeder en tante staan namelijk met allerlei ouwe troep op de jaarmarkt, die hier aan het einde van de straat plaatsvind. Tussen alle leuke, nieuwe spullen mogen de mensen ook hun rommelmarktwaar aanbieden. Onze toilet is morgen ook even hun toilet, dus ik kan eigenlijk niet de deur uit. Het zou raar zijn om dan weg te gaan. Komt één van hun tweeën langs voor een sanitaire pitstop, staan ze voor een dichte deur. Hoe lullig zou dat zijn??
En, ook heel belangrijk, ik moet mezelf morgen ook een beetje in acht nemen. Vanaf vijf uur word alles klaargezet en meestal loopt dat barbecue-feestje wel uit tot in de late uurtjes. Buurvrouw H. vond het onzin dat ik de fruitsalade ging maken, dat kon zij ook wel doen. 'Zorg jij nu maar dat je lekker goed uitgerust bent als de barbecue begint,' zei ze resoluut. 'Dus even zorgen dat je 's middags niet teveel doet, misschien even een dutje proberen te doen.' Het is zo lief en attent dat ze zo meedenkt.
En door dit alles schuift Indy's verjaardag heel langzaam wat naar de achtergrond.
Mijn vriendin had afgelopen week al gezegd dat ik me er niet te druk om moest maken en dat ze alle begrip heeft als het niet lukt morgen te komen, maar toch; het voelt zo lullig!!! En bovendien, je wilt ook zo graag.
Leuk is dus anders!!!

Zo voor nu even genoeg geklaagd. Even mijn happy-mood weer aanzetten.

Ik ga nu nog even lekker in bad badderen en relaxen. Ik hoop dat het niet te vermoeiend is want een vorige baddersessie staat me scherp (en heel negatief) voor ogen. Het is goed om het voor het slapen te doen, dan heb ik de rest van de nacht om knock-out op bed bij te liggen komen.

Welterusten allemaal.


   

In het ziekenhuis

Mijn lieve, kleine nichtje Alyssa, nog geen drie weken oud, ligt in het ziekenhuis.
Met een ontstoken teentje. Hoe zielig is dat??
Mijn moeder belde mij gisteren om dit nieuws te vertellen. En dan schrik je toch wel.
Het kleine moppie was al een paar dagen in een mineurstemming. Wat extra huilerig, zei mijn schoonzusje vanmiddag in het ziekenhuis.
Maar gisteren stuiten ze, tijdens het verschonen van een luier, op een dik, rood en opgezet teentje.
Mijn broer belt naar de huisartsenpost waar de dame aan de andere kant dit niet bepaald een spoedgeval vind. Nee, mijn broer belt ook niet naar de spoedafdeling van het ziekenhuis, maar naar de huisartsenpost. En niet omdat hij zelf een dikke, pijnlijke teen heeft, waar hij nog gerust een dag mee had kunnen wachten om naar de eigen huisarts te gaan, het gaat hier om een klein hummeltje, dat tweeënhalf week oud is en die duidelijk een ontsteking aan haar teentje heeft. En daar ook niet lekker van is. Ze heeft (nog) geen koorts maar wel verhoging.
Mijn broer besluit tóch met kleine Alyssa naar de huisartsenpost te rijden.
Mijn schoonzusje blijft thuis want die zit zelf momenteel in de lappenmand met een ontsteking.

De huisarts kan z'n vinger er niet op leggen en haalt een collega huisarts erbij. Ook deze huisarts weet het niet, maar het feit dat het hier om een baby van tweeënhalve week oud gaat, moet mijn broer met de kleine mop naar de kinderarts die op de spoedeisende hulp al op hun wacht.
Die constateert een ontstoken teentje en Alyssa mag gelijk blijven.
En nu ligt ze daar dus. Op de kinderafdeling, met prachtige vrolijke kleurplaten aan het plafond op haar kamertje.
Ze ligt aan het infuus dat ze in haar voetje hebben geprikt. Als ik dit van mijn moeder hoor kan ik wel huilen. Wat vind ik dit zielig voor 't moppie.
Het prikken ging ook nog niet in één keer goed (tuurlijk:-(, wat wil je ook, alles is zo piep-, en piepklein). In haar armpjes lukte niet, dus dan maar in het voetje. Maar Alyssa houd er niet van als je aan d'r voeten zit dus die verzette zich flink (grote meid, laat maar van je horen!) waarop ze haar suikerwater hebben gegeven om haar af te leiden. Dat bleek te helpen; suikerwater schijnt ze erg lekker te vinden.
Blijkbaar was de boel niet goed vastgeplakt want afgelopen nacht heeft ze het infuus eruit geschopt. Och lief lief meisje van me, wat doe je jezelf toch aan??
Wat zou ik het graag van haar overnemen. Dat infuusprikken bedoel ik. Ik ben het gewend en vind het ook niet erg, als ik haar ermee kon ontlasten. Maar helaas moet ze dit zelf doen.

Vandaag leek de ontsteking wat afgenomen. De kinderarts wist verder nog niet veel te zeggen, daarvoor is het natuurlijk nog veel te vroeg. Wel zag het er minder rood en dik uit dan gisteren en dat is natuurlijk wel erg fijn om te horen.
Vanmiddag zijn we even bij ons moppie op bezoek geweest. Mijn moeder, Albert en ik.
Van oma heeft ze een knuffeltje gekregen dat in de hoek van het bedje ligt. Albert en ik hebben een heliumballon van Woezel en Pip gekocht, die aan het ledikantje is geplakt.
Ze lag heerlijk vredig te slapen met haar speen in haar mondje. Zich niet bewust van het bezoek om haar bedje.
Mijn schoonzusje was aanwezig en even na ons, kwam haar zusje ook binnen.
Afgelopen nacht heeft mijn broer bij Alyssa geslapen en zoals ik begrijp slaapt hij er nu weer.
Mijn schoonzusje slaapt, mede vanwege haar eigen gezondheid, thuis en lost Luuk overdag af.
De kleine moet sowieso vijf tot zeven dagen blijven, dus we zoeken haar ongetwijfeld woensdag nog een keertje op.

Wat ik vooral erg sneu voor hun drieën vind is dat ze nog niet echt lekker ongestoord hebben kunnen genieten van hun nieuwe positie als gezinnetje zijnde. Mijn schoonzusje heeft sinds de bevalling al twee ontstekingen achter de rug. Het schijnt dat je extra vatbaar voor infecties en dergelijke bent, als je net bevallen bent en schoonzusje valt gelijk met d'r neus in de boter!! Twee keer.
En dan nu daar bovenop dus de ontsteking en opname van hun kleine meisje. Ik heb echt met hun te doen.
Ik hoop dat de ontsteking aan het teentje van Alyssa heel snel verholpen is met de antibiotica die ze krijgt. En dat ze snel weer naar huis mag omdat het thuis toch altijd beter is dan daar in zo'n kil ziekenhuis.

Lieve moppie; knap snel op. 'tante' Alie houd van jou!!!!

Twee goeie nachten....

Ik heb al twee nachten goed geslapen. Joehoeeee voor mij!!!
Slapen was momenteel een drama, doordat ik weer eens zoveel hoest. Donderdag stond het huilen me nader dan het lachen. Ik voelde me kloten (excuses voor m'n taalgebruik) met een hoofdletter K. 
Ik had die nacht weer niet geslapen en was overdag hondsmoe. 
Echt lekker slaap inhalen lukte ook niet want zodra ik ging liggen begon ik weer eens te blaffen als een zieke hond.
Je vraagt je dan toch sterk af óf die hele iv-kuur überhaupt wel iets gedaan heeft. Het kan toch niet zo zijn dat ik na vier weken intensief kuren nu alweer aan een volgende kuur toe ben?? 
Ik had heel in het begin de indruk dat ik opknapte. Dat het hoesten afnam. Dat de kortademigheid afnam. Dat ik minder sputum ophoestte. In de laatste week van de kuur begon ik alweer meer te hoesten. Iets dat ik eigenlijk al een paar jaar bemerk. Ik heb wel eens gevraagd of dit een soort van allergische reactie kan zijn, want het is geen productieve hoest. Het lijkt meer op een soort van kriebelhoest. 
Maar volgens mijn longarts in het UMCG is dit onmogelijk. En tja, als hij het zegt...;-(!! 
Ik houd toch mijn twijfels hierover. 
Desalniettemin maak ik me meestal geen zorgen als ik tijdens de laatste week kuren weer meer begin te hoesten, omdat het er in mijn geval 'bij hoort', hoe raar misschien ook. Maar deze laatste week was het toch anders. Het hoesten was nu juist wel een productieve hoest. Ik hoest redelijk wat sputum op. 
Het is verschrikkelijk afmattend en ik word er behoorlijk kribbig van. 
Maar nu ik weer (trouw) de Tobi inhaleer, lijkt het hoesten wat af te nemen. Met als resultaat dat ik al twee nachten een 'rustige' nacht heb gehad. En dat is voor de verandering ook wel eens fijn.

Wat overigens heel goed gaat momenteel zijn mijn bloedsuikers. Die zijn gelukkig in een goed vaarwater terecht gekomen. 
Afgelopen week had Albert voor mij een Mango-Banaansmoothie gemaakt en tja, dát zorgde wel even voor hogere waardes, maar dan weet ik wél waar die hoge suikers vandaan komen. Ik had bij mezelf gedacht dat ik de 20E langwerkende insuline wel weer wat naar beneden bij kon stellen, mijn prednison is immers weer terug op 5 mg, maar blijkbaar was dat nog iets teveel van het goede. De volgende dag waren mijn suikers wat aan de hogere kant, dus wist ik dat ik de langwerkende nog maar even op die 20E moet laten. Het is ook niet erg, dat verlagen komt vanzelf. Ik moet alleen even geduld hebben. Een eigenschap die me meestal moeilijk af gaat.  

Verder kabbelt het hier voort. Alle oranje-achtige versiersels zijn opgeruimd en naar de zolder verbannen. Even geen oranje meer voor ons. Hahaha. 
De oranje-tent staat nog wel steeds op z'n plek en blijft sowieso staan tot de normale buurtbarbecue van aankomende zaterdag.  En met die normale buurtbarbecue bedoel ik de jaarlijkse barbecue, dus niet de barbecue die we gewonnen hebben bij rtv Drenthe. 
Albert en ik nemen dit jaar, samen met nog een koppel hier uit de buurt, de honneurs waar. 
Op dezelfde dag, de 30e, viert het dochtertje van mijn vriendin Patricia haar allereerste verjaardag en staat ook HET evenement in Valthermond plaats; de jaarmarkt. Ik krijg het dus nog druk. 
Ten eerste buig ik al een paar weken mijn hoofd over een geschikt cadeautje voor de kleine Indy. Het is zo moeilijk iets te bedenken voor zo'n hummeltje van één. 
Gelukkig heb ik nog een paar dagen om iets te kopen......dat word dus nog flink zoeken!!!

Van alles wat....

Vanavond ben ik verlost van het infuus; hiep hiep hoera!!!! Altijd zo fijn om weer vrij rond te lopen.
Ik word soms, tijdens een kuur, helemaal kriegel van al die draadjes en snoeren. Maar het zit er weer op en ik ben er blij om.
Of ik heel erg opgeknapt ben?
 ...Uh...., dat vind ik toch wel moeilijk te zeggen. Het zal áltijd íets beter zijn dan vier weken geleden,  maar ik vind dat ik nog steeds veel hoest en er veel sputum loskomt. Dus tja, zeg het maar....!

Vandaag werden wij gebeld door ene Erik. Hij schijnt de kok van rtv Drenthe te zijn. Én eigenaar van buffetrestaurant De Schaopwas in Eext. We wisten dat we vorige week een buurtbarbecue voor 30 personen hebben gewonnen, maar waren allen in de veronderstelling dat de barbecue gewoon hier, in onze straat, zou plaatsvinden.
Maar nee, het word nog leuker; we gaan met z'n allen naar dit prachtige restaurant en zullen daar gaan barbecuen op een boot.
Het toeval wil dat tv-kok Erik vorig jaar, tijdens de zomer, eens per week op tv te zien was met een barbecuegerecht. Dat vond altijd plaats nabij een water, alsof hij op een steiger stond. Toen heb ik me vaak afgevraagd waar dit werd opgenomen; het zag er altijd zo vredig, rustig en sereen uit. Wat een prachtige locatie om te barbecuen dacht ik iedere keer.
Nú weet ik dus dat het bij het restaurant De Schaopwas was, en dat het dus óp het water plaatsvond in plaats daarnaast.
Ik moet zeggen dat ik plots de prijs dus wel héél leuk ben gaan vinden. Wij, Albert en ik, hebben immers nog nooit op het water gebarbecued en zijn dan ook reuze benieuwd.
Verwacht word dat we de 14e juli aan zullen schuiven op de barbecueboot om er een klein feestje van te maken. Het is de enige datum in juli die bij de meeste mensen nog open staat. En augustus word sowieso heel moeilijk want dan zijn de meeste buren ook nog eens met vakantie.

Zondag was het vaderdag en dus ben ik naar mijn ouders geweest. Albert moest naar de bakkerij te werken en het leek mij daarom een goed idee om die dag richting Tweede Mond te gaan.
Altijd gezellig zo'n dag. Maar wel heel vermoeiend en het betekend dan ook altijd dat ik de volgende dag moet bijkomen. Niet dat ik dat erg vind, ik heb het er graag voor over.
Mijn broertje en schoonzusje kwamen ook langs. Ze probeerden voor de eerste keer de kinderwagen uit. Kleine Alyssa lag heerlijk in de bak te soezen.
Ze was voor het eerst bij mijn ouders thuis en ook dat is voor iedereen natuurlijk weer een hoogtepuntje. Mijn ouders paradeerden als twee trotse pauwen in de rondte. Met een glimlach van oor tot oor genoten ze van dit moment.
Toen het bijna tijd voor haar flesje was begon ze te huilen en besloten de trotse ouders weer naar huis te lopen. Het staat ze goed, dat wandelen achter de kinderwagen.

's Avonds heb ik bij mijn ouders het discutabele spel van ons Oranje-elftal gekeken. Het was om te huilen, zo slecht.
Hoewel je enigszins hoop blijft houden, weet je eigenlijk diep in je hart al dat het niks meer wordt. En dat was dus ook zo. Portugal was Nederland een paar maten te groot.
Maar aan de andere kant; als je zo slecht voetbalt verdien je het ook niet om Europees Kampioen te worden.
Mijn onbescheiden mening is dat er helaas te veel ego's in dit elftal zitten. Het zijn stuk voor stuk over het paard getilde mannetjes die een té hoge dunk van hunzelf hebben. Met Arjen Robben voorop!!!
Het betekende in veel straten, en dus ook in onze straat, dat de oranje-artikelen weer in een doos kunnen en weer voor twee jaar op de zolder opgeborgen kunnen worden.
Vandaag zijn er al een paar mensen geweest die onder het toeziende oog van de camera van rtv Drenthe het één en ander verwijderd hebben.
De sfeer is gelijk in één keer omgeslagen; de pret is voorbij.
Wij laten de oranje-tent nog staan want die is nog steeds het decor voor leuke activiteiten en ach, er zullen heus nog wel wat wedstrijden in de tent bekeken worden.

De mooiste oranje-versierde straat van Drenthe

In mijn vorige blog schreef ik dat mijn suikers flink verhoogd waren en dat ik ze maar moeizaam naar beneden kreeg. Afgelopen maandag had ik 's middags na het broodje eten (en flink gespoten te hebben) een suiker om u tegen te zeggen en dus besloot ik dat het het beste was om toch even contact op te nemen met de internist in Groningen. Uiteraard nádat ik Alyssa gezien had, want dat stond in de planning en dat moest ook doorgaan, hoge suikers of niet....!!
De internist belde mij 's avonds terug en bleef heel kalm onder het verhaal dat mijn suikers zo hoog waren. Ik vroeg hem of ik de suikers wel weer eigenhandig op de rails zou kunnen krijgen en hij antwoordde dat hij geen problemen zag.
Hij adviseerde mij om de langwerkende insuline wat op te schroeven. Spoot ik normaal gesproken 16E, nu spuit ik dus 20E. En ik merkte het verschil de volgende dag meteen al.
De internist legde mij uit dat hij liever een regelmatige suikerspiegel over de hele dag ziet en dat hij daarom niet zo'n voorstander is van bijspuiten. Vooral omdat je dan, zoals mij dus ook maandag overkwam, weer te laag komt te zitten.
De suikers zijn nu al enkele dagen mooi constant en dus gaan we nog maar even zo door. De Prednison is nu ook afgebouwd dus zal het wel niet zo lang meer duren voor die 20E langwerkende insuline teveel is en ik weer terug naar 16E kan.

Een paar weken geleden had Albert onze straat opgegeven bij TV Drenthe in de wedstrijd; mooiste Oranjestraat van Drenthe. Hij had bewust tegen niemand iets gezegd, behalve tegen mij, omdat hij dacht dat we toch geen kans maakten.
Maar afgelopen maandag belde er een mevrouw van tv Drenthe met de mededeling dat wij bij de genomineerden hoorden en dat ze woensdagochtend langs zou komen voor een verslag.
Toen sloeg de oranje-gekte hier in de straat compleet toe.
Maandagavond kwamen alle knappe koppen bij elkaar en begon het brainstormen hoe we de eerste prijs binnen konden slepen. Er kwamen een boel ideeën los. 
Er werden extra vlaggetjes (voor zover dat nog mogelijk was want alles was óf uitverkocht óf bíjna uitverkocht) en andere oranje-versierselen ingeslagen, het doel dat op het veldje staat en door de buurkinderen word gebruikt om penalty te schieten, werd bekleed met een oranje zeil waar gaten uit waren geknipt en waar men met de bal op kon schieten voor punten (á la vi oranje) en de Oranje-bus* werd als troef ingezet. 
Het werd een bijzonder kleurrijk geheel en diverse mensen hebben tot dinsdagavond laat hun best gedaan met het extra versieren van onze straat. 

Ronald en Jasmijn (achter de 500pnt)

ik en m'n nichtje Tanja (en hondje Bennie)

En zo zag het er 's morgens uit (compleet mét wijkagent)

Woensdagochtend tussen elf en twaalf uur zou tv Drenthe dus komen en omdat we een goeie indruk wilden maken hadden we diverse mensen gevraagd langs te komen om te laten zien hoe 'Oranje' we wel niet zijn. 
Er was een kleine teleurstelling dat er geen cameraploeg aan kwam zetten, maar een klein autootje met daarin verslaggever Anthon. Het hele gebeuren was te volgen via de radio, er werd dus 's avonds niets uitgezonden op tv. Maar dat mocht de pret niet drukken en Anthon had al snel door dat het hier om een hechte, gezellige buurt gaat waar de saamhorigheid hoog is. 
De beste man versprak zich door te zeggen dat hij de prijs zou uitreiken in de straat die gewonnen had en dat dat omstreeks vier uur 's middags zou zijn. 
En terwijl ik 's middags mijn nichtje Tanja op de thee had, kwam buurjongen Martijn vertellen dat de man van tv Drenthe op het veld stond. Zou het dan toch......???? 
Tanja en ik besloten voor het huis, op het bankje, plaats te nemen om alles gade te slaan. 
En zo waren we dus getuige van onze overwinning. De eerste prijs, een compleet verzorgde barbecue voor 30 personen, ging naar de Splitting. Wij zijn dus de mooist, versierde Oranjestraat van Drenthe. Hoe leuk is dat??? 
Iets wat als een grapje begon heeft deze mooie prijs opgeleverd. Het feesten begon toen echt. 
Na een half uurtje vertrok Anthon weer met z'n antenne-wagen en besloten de buurtgenoten dat we dit gezamenlijk gingen vieren met een patatje. 

De overwinning.....

's Avonds hebben we natuurlijk met z'n allen de nederlaag van Nederland tegen de Duitsers kunnen aanschouwen en hoewel dat natuurlijk behoorlijk balen is, kan voor ons de pret niet meer stuk. We hebben gewonnen en we gaan er een te gek barbecuefeestje van maken. Dat het nog maar een hele lange, mooie zomer mag worden....!!!!

* De Oranjebus is een omgebouwde bus van Arriva die door een groep Oranjefans wordt gebruikt om wedstrijden van het Nederlands elftal bij te wonen.

Hoge suikers (iemand tips??)

Ik loop nog steeds met een euforisch gevoel in de rondte. 
Trots en blij als ik ben met de geboorte van Alyssa, laat ik geen kans onbenut om met foto's van haar aan de slag te gaan. 
Het is echt een poppetje van een meisje, én, heel belangrijk, ze doet het hartstikke goed. 
Ook op papa en mama ben ik apetrots. Ze doen het zo goed met hun tweeën en zijn 'gegroeid' nu ze een nieuwe status hebben. Ze hebben nu de zorg van een klein mensje. Een wezentje dat nog zo klein en hulpeloos is. Dát ze het goed zouden doen wist ik van te voren, maar als ik ze bezig zie; de manier waarop het kleintje uit de kinderwagen wordt getild, een omslagdoek om krijgt, ja, dan voel ik me zo trots en vind het zo enorm goed zoals ze zich in hun nieuwe positie wurmen. Geweldig gewoon!!!

Voor mij was de afgelopen week een soort van rollercoaster. Vooral wat emoties betreft. 
En ik heb nóg, zoals gisteren, dat ik tranen in mijn ogen krijg als ik dat kleintje zie of vast mag houden. 
Vrijdag had ik voor mezelf een vrije dag bedongen. Gewoon even helemaal niks. Geen gehaast, geen gedoe buiten de deur. Gewoon lekker relaxt thuis zijn. 
Albert ging de Oranjetent hier op het veldje voor ons huis inwijden met de andere mannen van onze straat. Het EK ging officieel van start en daar wilden de kerels bij zijn. 
Wat ik niet wist en waar ik pas aan het eind van de avond achterkwam was mijn torenhoge suikerspiegel. Het vervelende aan mijn lichaam is dat dit lichaam dus geen signalen afgeeft. Zo had ik bijvoorbeeld geen dorst, hoefde ik niet extra te plassen of iets dergelijks. Ik had het alleen erg warm. Máár dat heb ik wel vaker als de prednison wat hoger is; zweetbuien. Dus niet iets waar ik me meteen zorgen om maak. 
'k Heb 's avonds wat Japanse Mix gegeten en omdat dát ook een suikerstijger is, had ik extra insuline gespoten. 
Toen Albert 's nachts thuis kwam had hij zin in een boterham en kwam erachter dat er nog bruine bolletjes in de broodtrommel lagen. 'Wil je ook een bolletje?' was een logische vraag. 
Tuuuuurlijk lust Alie een bolletje. 'Doe maar één met dat Coburgherham dat je vandaag gekocht hebt.' 
Maar waar ik toen de mist in ging is bij het volgende; ik at eerst dat bruine bolletje op én controleerde daarna dus mijn suiker. Wat dus de verkeerde volgorde is.
Toen ik controleerde was mijn suiker; 27. Écht ik schrok me wezenloos.
En dan heb je de hele nacht nog voor je. Je kunt je misschien voorstellen dat ik niet lekker geslapen heb. Ik ben de hele nacht in touw geweest om mezelf te controleren. Toen de suiker gezakt was heb ik het alarm van mijn mobiel op half vijf gezet om dan nogmaals een keer te controleren.
Het is misschien overbodig te zeggen dat ik me gisteren helemaal niet zo tof voelde.
Ik voelde me moe en hangerig. Wél zijn Albert en ik 's middags even bij Alyssa wezen kijken (zie, we gaan nu al niet meer op visite bij Luuk en Myrte; nee, wij gaan naar Alyssa, hahahaha). Ik had haar immers vrijdag ook al niet gezien.
Het bezoekje duurde niet heel lang, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had haar weer even gezien en in mijn armen gehad. Héérlijk!!!

Natuurlijk moest ook het Nederlandse elftal voetballen en dat festijn werd hier in de straat wederom in de oranjetent bekeken. Maar aangezien ik me nog steeds niet tof voelde besloot ik de eerste helft gewoon thuis te blijven en de tweede helft in de tent aanwezig te zijn.
Maar toen ik die tweede helft in de tent was voelde ik me beslist niet top. Je kan toch niet echt lekker zitten en ik wist niet hoe ik hangen of zitten moest. Het was overigens wél goed te volgen, (dankzij een beamer) de tent was gezellig ingericht en diverse dames hadden lekkere versnaperingen mee genomen.
Toen de wedstrijd over was heb ik Albert verzocht mij terug naar huis te brengen. En zo bracht ik de rest van de zaterdagavond gewoon in ons huis door, terwijl de rest van de straat het bere-gezellig in de oranjetent had.

Vandaag, zondag, is Albert naar de bakkerij te werken en ben ik lekker alleen. En wederom geen plannen gemaakt, alleen maar niksen op de bank.
We aten macaroni met ham en kaas, één van mijn favoriete gerechten. Maar hoewel ik behoorlijk had gespoten en ik ook wel wat bang was of het misschien toch te veel zou zijn, bleek ik een uurtje na het eten alweer op 23 te zitten. En een uurtje daarna op 18 (ondanks de 6 E novo rapid die ik meteen na die 23 extra heb gespoten).
De vertwijfeling begint bij mij toe te slaan. Is er iets aan de hand?? Waarom zijn mijn suikers zo op de hobbel??
Om vijf uur is het 11, maar een uurtje later is het weer 15. Ik word hier zo zenuwachtig van.
Natuurlijk begin ik meteen te googelen. Ik lees dat stress en emoties de oorzaak kunnen zijn van hoge bloedsuikers. Feit is wel dat ik inderdaad een behoorlijk gestresste week vol met emoties achter de rug heb. Maar kunnen mijn suikers daarom zo van de rit zijn??
Het ergerlijkste vind ik zelf dat mijn lichaam geen signalen geeft. Ik moet me dus puur op het controleren richten. Mijn vingertoppen zijn blauw en beurs, hihihi.

Nu is de vraag; is het nodig dat ik morgen mijn arts in het UMCG bel? Tijdens het googelen kom ik ook allerlei termen tegen zoals ketonen en keto-acidose. En als ik dát lees voel ik me behoorlijk ongerust. En niet alleen ongerust, maar het maakt me ook kwaad dat mijn lichaam niks aangeeft. Ik kan potjandokie wel van m'n stokje gaan zonder enige vorm van waarschuwingen vooraf. Waardeloos!!!
Ik vraag me steeds af of de naaldjes, die ik gebruik bij het insuline-spuiten, wel lang genoeg zijn. Krijg ik wel voldoende novo rapid binnen?? Of reageert mijn lichaam niet meer goed op deze soort insuline?? Dát zou toch ook kunnen?? Of niet?? Pfffff, vragen, vragen en nog eens vragen....!!

Vanavond blijf ik dus meerdere keren controleren. Beter te vaak, dan één keer te laat, toch?? En alles wat ook maar enigszins neigt naar extraatjes worden resoluut weggelegd en genegeerd. Ik zou op dit moment niet eens in de verleiding kunnen komen, zo zit de schrik er in.
Dus gewoon koffie zónder koekje. Geen chipjes of iets anders later deze avond. Even pas op de plaats maken. Alhoewel ik nu ik dit schrijf een suiker van 8.8 heb en daar ben ik bijzonder tevreden mee.

Heeft er iemand van deze bloglezers ervaring met langdurige hoge suikers, ketonen en keto-acidose, laat het me dan alsjeblieft weten (sanstein@live.nl). Het is de allereerste keer in vijftien jaar diabetes hebben, dat ik me zó onzeker over mijn suikers voel. Dus alle tips of wat dan ook zijn van harte welkom.
Ik hoop dat ik me voor niks zorgen maak of onzeker ben.

Welkom Alyssa

Mijn FaceBook en Hyvesvrienden hebben het ongetwijfeld al gelezen; gisteren 6 juni is mijn nichtje Alyssa Sylvie geboren. 
We wisten dat er 'iets' ging gebeuren want mijn schoonzusje moest zich gisterochtend om zeven uur al in het ziekenhuis melden omdat ze ingeleid zou worden. 
Een spannende, zeer spannende dag brak aan. 

Gisteren was bovendien mijn schoonvader jarig. Die vierde zijn 65e verjaardag. 
We hadden besloten zolang er geen nieuws uit het ziekenhuis was gekomen dat de kleine geboren was, we gewoon naar de verjaardag zouden gaan. Mijn broertje wist dat we daar waren en zou ons dus op de mobiel bellen. 
Even na negen uur ging dus de telefoon; de kleine was er. 
Je word dan toch even overspoeld door emoties. Ook al zaten er andere mensen bij. 
Het is zoiets groots, zoiets wonderlijks, zoiets speciaals, daar blijf je gewoon niet droog bij. 

Alie en Alyssa

 

Alyssa Sylvie Sanders

Deze baby is zo enorm gewenst. En ook al is het voor iedereen heel speciaal om een nieuw klein mensje in de familie te mogen verwelkomen, voor mij, voor Albert, voor mijn familie voelt dit extra speciaal. 
Als ik gezond was geweest had ik ook graag kindjes willen krijgen. Een speciaal mensje dat écht van jou is. Die negen maanden in je buik heeft mogen zitten. Die jíj hebt gevoed. Die jij op de wereld hebt mogen zetten. Heel veel mensen nemen dit voor automatisch, vinden het logisch om kinderen te krijgen. Ze vergeten dat dát het écht niet is. 

Nu, 2012, ben ik er niet meer zo mee bezig. 'k Vind het ook helemaal niet erg meer om kinderloos te zijn en te blijven. Ik ben gewoon enorm dankbaar dat ik dit in ieders geval mag meemaken. Dat ik dat kleine hummeltje zien mag, bewonderen mag, koesteren mag. 
Ze is zóóóooooo zacht. En zoóóóooo mooi. Ze is nog mooier dan ik had kunnen bedenken. 
Ze heeft, zoals ik eerder al melde, haar. Een flinke bos donkere haartjes piepen onder het mutsje uit. 
Ze is klein (47 cm) maar fijn. Slanke vingertjes, beweeglijke teentjes. Alles zit erop en eraan. 
Ik kan wel uren naar haar kijken.
Vandaag keek ze terug. Althans, ze had haar oogjes open, of ze me echt zag is een tweede natuurlijk. 
Ze is een dag oud en ik ben nu al helemaal verliefd op haar. Ik noem haar mijn kleinste, nieuwe vriendinnetje. 

Albert met Alyssa

Het was gisteren een drukke hectische dag. Zo druk en hectisch dat ik vanmiddag alles maar heb ingehaald door flink bij te slapen. 
Morgen neem ik een 'vrije' dag. Ik ga helemaal niets doen. Maar zaterdag, ja zaterdag moet ik toch écht even weer de kleine Alyssa bewonderen. 
*zucht* Is het leven niet mooi?????

 
 

Week 23

Week 23 en het is oneindig spannend allemaal.
Ten eerste omdat de uitgerekende datum nu echt in zicht komt. De datum dat mijn nichtje geboren gaat worden. En het begint nu echt enorm te kriebelen.
Hoe zal het gaan? Hoe zal ze eruit zien? Volgens de echo's heeft ze haar, dus wat voor kleur zal dat zijn? Heeft ze de neus van mijn broertje of mijn schoonzusje....??? Allemaal dingen die al weken, nee; al maanden door mijn hoofd spoken. En nu de geboorte dichterbij komt worden die gedachten alleen maar sterker.
En heel eerlijk; ik ben zelfs zenuwachtig. Zenuwachtig voor mijn schoonzusje, zenuwachtig voor mijn broer, zenuwachtig voor alles. Opeens is het écht.

Op dit moment zitten we volop in een zogenaamde baby-boom.
Want niet alleen zitten we met smart op de baby in ónze familie te wachten, twee buurvrouwen zijn hoogzwanger. Tenminste; één was hoogzwanger, want ze is inmiddels (gisteren) bevallen van een zoontje. De andere buurvrouw loopt vooralsnog kiplekker rond terwijl de uitgerekende datum 1 juni was.
En dat houdt de gemoederen hier in de straat wel bezig.
Oók ík kijk iedere dag nieuwsgierig uit het raam, op zoek naar roze of blauwe vlaggetjes of ballonnen.
Eergisteren was er met de buurvrouw, A, nog niets aan het handje. Ze liep vrolijk haar rondje, maar toen ik gisterochtend wakker werd zag ik dat ik omstreeks zeven uur die ochtend  al een sms binnen had gekregen dat het gezin uitgebreid was met een jongen, die naar de naam Levi luistert. WAUW, over snel gesproken.
Eén deze dagen zullen Albert en ik even bij de jongste spruit langs gaan en hem in het echt bewonderen.
Het wachten is nu natuurlijk dat buurvrouw L ook haar kleine op de wereld zet. En iets zegt me dat dat vast niet zo heel lang meer gaat duren.....

Deze week werden ook de voorbereidingen getroffen voor de Splitting Oranje Tent.
Vorige week waren de mannen van de Splitting al in de stromende regen de straat in oranje kleuren aan het versieren. Vlaggetjes werden over de straat en tussen de lantaarnpalen gespannen om zo de Oranjesfeer nog wat te verhogen. De samenhorigheid is dan enorm en dat vind ik een gigantische pluspunt in deze straat.
Afgelopen maandag werd er begonnen met de bouw van de Oranje Tent. Die staat pal voor onze deur en is door een groepje handige mannen, waaronder mijn eigen Albert, in elkaar getimmerd.
De tent stond twee jaar geleden ook op het veld voor ons huis en er werd toen actief 'gekampeerd' in en buiten die bewuste tent. Het was toen, in één woord, GEWELDIG.
Alle wedstrijden van Nederland werden in die tent aanschouwd met de hele buurt en als er geen wedstrijd werd gespeeld was de tent het decor voor andere activiteiten. Er werd die zomer heel wat gebarbecued. 's Avonds koffie en een drankje genuttigd, terwijl de kinderen rondom de tent voetbal speelden of skelterraces hielden.
Nu staat de tent dus weer op z'n plekje. Vertrouwd, net als twee jaar geleden. Hopelijk word het net zo'n mooie zomer als toen.
The Spirit is er in ieders geval wél al.

oranjetent 2010

Vanmorgen moest ik wederom een Tobraspiegel prikken. Nadat de vorige spiegelbepaling met veel haken en ogen was afgenomen en onderzocht, bleek de spiegel te laag te zijn. Mijn longarts belde vrijdag dat ik per direct de medicijngiften moest opschroeven van één keer in de zesendertig uur, naar één keer in de vierentwintig uur. Zoals ik altijd al had gedaan en ik dus ook gewend was.
Voor de goede orde moest er natuurlijk nog wel gecheckt worden of we nu wél goed zaten met de spiegel.
En aangezien het dus hélémáál niet handig is om bij onze eigen huisartsenpraktijk de spiegel te laten prikken, wat wij vorige week dus wel gedaan hebben, zijn we nu naar het streekziekenhuis in Stadskanaal geweest.
De CF'verpleegkundige had daar een afspraak voor mij gemaakt op het priklab.
Nu ben ik een aantal keren voor de Tobraspiegel naar het Scheperziekenhuis in Emmen geweest, maar op een bepaalde manier viel dat niet zo goed. Het ziekenhuis is simpelweg té groot, er zitten té veel mensen in de wachtkamer waardoor het zo druk is dat sommige afspraken bij de balie niet helemaal goed worden afgesproken, dan wel nageleefd. Dat gaf bij mij altijd enorme stress. Ik zat immers wel met een antibiotica die aangesloten diende te worden én na het inlopen moet er ook op een bepaald tijdstip weer bloed worden afgenomen. Als er dus weer een spiegel geprikt moest worden kreeg ik spontaan buikpijn bij het idee dat ik weer naar dat zootje ongeregeld in het Schepertje moest.
Vandaar mijn blijdschap toen de huisarts mij melde dat ik die spiegelbepaling ook bij hun kon laten prikken. Nou, blijer kon je mij toen niet krijgen. Wat een luxe, wat een service. Niet meer in die auto naar Emmen en daar gaan zitten stressen. Gewoon in de auto naar de eigen, vertrouwde huisarts. Simpel en snel.
Nee dus. Vergeet dat simpel en snel maar weer; onlogisch is hier meer op z'n plaats. Lees de vorige blog maar eens.

En toen bedacht ik me dat ik natuurlijk ook naar het Refajaziekenhuis in Stadskanaal kan gaan. Het Refaja is kleiner van opzet dan het Scheperziekenhuis, maar juist daardoor veel gemoedelijker en vriendelijker.
De mensen praten allemaal ons dialect wat gewoon een fijn en vertrouwd gevoel geeft. Het is, zoals mijn buurvrouw noemde, net een klein dorp. En zo voelde het ook.
Toen ik vanmorgen bij het priklab aankwam was ik meteen aan de beurt. Ze wisten dat ik kwam. zonder dat ik van te voren een kwartier lang, de zaak bij de balie moest uitleggen. Na het prikken werd het gordijn dicht getrokken zodat ik op mijn dooie gemak en met de nodige privacy, de Tobra aan kon hangen.
Tijdens het inlopen en na die tijd (wachtperiode) zijn we Stadskanaal even in geweest. Waar ik de nieuwe Xenos heb bewonderd. Al is die Xenos niet zo heel nieuw meer besef ik nu.
Toen ik voor de topspiegel de prikpoli binnen kwam gerold wisten ze nog steeds wie ik was en wat ik kwam doen. DIT is voor mij tien keer beter en relaxter dan dat gehannes in Emmen.
Dit ga ik dus in het vervolg altijd doen. Direct naar het Refaja.
En vanmiddag belde mijn longarts ook al met de uitslag. We gaan op deze voet voort. En omdat de eerste week niet het beoogde resultaat had, duurt deze kuur niet tot volgende week woensdag (de originele drie weken dus), maar zetten we nu nog twee weken door.
Ik ben benieuwd.......

Mini up-date

De longarts belde vanmiddag met de mededeling dat ik inderdaad té weinig Tobramycine krijg. Wat dus ook de reden is dat ik nog niet heel erg opknap. 
Er is besloten om de bolletjes Tobra terug te zetten naar een gift per vierentwintig uur ipv de zesendertig uur die we nu al tien dagen aanhouden. 
Ik moet zeggen dat ik niet geheel verbaasd ben over deze uitslag, maar aan de andere kant maakt het me ook wel een beetje chagrijnig. Tien dagen gekuurd en dan erachter komen dat ik eigenlijk te weinig medicatie kreeg is niet goed voor m'n humeur. En het word ook maar weer eens pijnlijk duidelijk dat het maar goed is dat ik zélf mee-dokter anders word er maar gewoon door gemodderd zonder dat er een haan naar kraait. 

Maar goed, we beginnen met een schone lei en hopelijk leid dit snel tot wat verbetering. 
Tot zover dus mijn mini up date.