Het jaar 2012

Zo rond het einde van het jaar kijk ik altijd even terug op het afgelopen jaar. Wat is er allemaal gebeurd? Wat zijn de hoogtepunten en wat zijn de dieptepunten. 
Het jaar 2012 was voor mij een jaar met een lach én een traan. 

Het absolute hoogtepunt was natuurlijk op zes juni; de geboorte van Alyssa. Het dochtertje van mijn broer(tje) en schoonzusje. De geboorte van dit kleine meisje overtreft álles. En zelfs op de dagen dat ik me niet lekker voel en daardoor ook vaak emotioneel een wrak ben, kan dit kleine moppie mijn dag nog opfleuren.

Alyssa (net na de kerst)

En een absoluut dieptepunt is wel het feit dat ik behoorlijk wat heb ingeleverd qua gezondheid. Vooral de afgelopen paar maanden zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. En eerlijk; ja het maakt me bang en ongerust.
Ik heb dit jaar gelukkig maar twee keer in het ziekenhuis gelegen, maar ook dit waren het weer opnames die veel indruk op me hebben gemaakt.
Tegenwoordig word namelijk niet meer gevraagd of ik getransplanteerd wil worden, zoals me de voorgaande jaren altijd werd gevraagd, nee; blijkbaar hebben ze dit nu eens goed opgeschreven. Tegenwoordig word mij gevraagd of ik nog wel gereanimeerd wil worden mocht het zover zijn......
'Want tja, als mevrouw niet getransplanteerd wil worden, is het dan nog wel nodig om alle toeters en bellen uit de kast te halen', zoals de opnemende longarts mij in maart zo vriendelijk meedeelde.
Gewoon een 'gezellige' kuur zonder fratsen schijnt tot het verleden te behoren....
En tijdens de afgelopen opname vond de zaalarts het nodig om mij in geuren en kleuren uit te leggen wat een code groen, code oranje en code rood was. Daarbij uitleggend was nu precies het verschil tussen code oranje en code rood was. Ik hou er niet van. Niet over praten. Punt.

Een ander dieptepunt was natuurlijk het overlijden van mijn opa en ook al was hij dik in de tachtig, zoiets raakt je altijd en ondanks zijn hoge leeftijd is het intens verdrietig.

opa aan een heerlijke sorbet

Maar opa bleek heel erg ziek en kort nadat hij de diagnose kreeg is hij overleden. Hij heeft dus gelukkig geen lang ziekbed gehad, want dat is toch waar je dan bang voor bent.

Het jaar 2012 was een sportief jaar. We hadden natuurlijk het EK voetbal én de Olympische Spelen.

de mooiste oranjestraat van Drenthe

Het EK voetbal leverde ons als straat zelfs nog een leuke prijs op, toen wij als mooiste "Oranje-straat van Drenthe" werden verkozen door RTV Drenthe.
We mochten met de straat barbecuen op het water bij De Schaopwas in Eext. Wat een geweldige ervaring was. Én heel gezellig natuurlijk.

Zo'n prijs wil je altijd wel winnen. Dus hopelijk dingen we over twee jaar weer mee als het WK voetbal voor de deur staat.

feestje 27 april

gezellig meezingen

We waren dit jaar ook twaalf-en-half jaar getrouwd en dat vierden we eind april met een feestje in onze tuin. We vierden niet alleen onze trouwdag maar ook Albert z'n veertigste verjaardag.

Albert 40 jaar.

Het feestje was een succes te noemen. Ik heb genoten, en ik was niet de enige. Ik heb zelfs nog even staan karaoken met buurman Ronald. Zo vals als een zieke kraai, maar o, wat vond ik het een leuke ervaring.
Met dank aan Gunhar en Pieter die de muziek e.d verzorgt hebben.

Op de dag dat nichtje Alyssa geboren werd, vierde mijn schoonvader zijn vijfenzestigste verjaardag. Hoe toevallig.

schoonpap 65

 Nou ja, we wisten natuurlijk van te voren dat het omstreeks die tijd erom spande, maar hoe kun je het uitvogelen dat het op dezelfde dag gebeurt.
De hele dag zaten we in spanning en toen we 's avonds uiteindelijk gezellig bij schoonpa aan de koffie zaten belde mijn broertje dus, dat Myrte bevallen was. Twee feestjes op één dag dus.

2012 was dus een enerverend jaar. Eén met ups en downs, maar gelukkig meer ups dan downs.
Ik doe nooit aan goede voornemens voor een nieuw jaar. Het enige voornemen dat ik heb en waar ik me aan probeer te houden is zo weinig mogelijk opgenomen te worden. Voor 2013 is dat niet veel anders.
Weinig opnames en asjeblieft; laat mijn gezondheid dit jaar iets stabiel blijven. Dáár zou ik al zo ontzettend blij mee zijn. Verder wens ik natuurlijk dat iedereen om mij heen gezond blijft, de financiële crisis voor iedereen mee gaat vallen en dat jullie allemaal een spetterend goed en vooral gezond 2013 zullen meemaken.
Alvast een fijne jaarwisseling gewenst, wees voorzichtig met vuurwerk en tot volgend jaar.

Liefs van Alie

Kerst 2012

...Ho Ho Ho, en dat waren dus de kerstdagen...
De dagen zijn bijzonder snel voorbij gegaan. We hadden dit jaar álles op één dag gepland. 
Of eigenlijk twee, maar door omstandigheden werd het dus één. 

Zo rond de verjaardag van mijn moeder, 1 december, vroegen mijn moeder en schoonzusje hoe onze planning eruit zag tijdens de kerst. Omdat Albert z'n vrijgezelle ome Jan altijd op tweede kerstdag naar zijn ouders gaat, vieren we de kerst dus meestal op die tweede dag bij hun. Omdat mijn ouders en schoonzusje en broer nog geen concrete afspraken met anderen hadden gemaakt werd dus aan ons gevraagd hoe wij de dag wilden indelen. Dít omdat het natuurlijk Alyssa's eerste kerst zou zijn en die wou ik koste wat kost samen vieren. Ik gaf dus aan dat het eerste kerstdag bij de familie Sanders zou worden en tweede kerstdag familie Eerenstein. 

Maar geloof het of niet, uitgerekend in die week die daarop volgde, kwam mijn schoonmoeder langs met de mededeling dat we dit jaar eerste kerstdag bij hun werden verwacht. Ome Jan ging dit jaar tweede kerstdag naar zijn zus, de tante van Albert, en haar gezin. 
De zaterdag daarop, tijdens onze Sinterklaasmiddag melde ik mijn moeder en schoonzusje, met gekruiste vingers dat er dus een verandering was opgetreden; 'Wij worden eerste kerstdag bij Albert z'n ouders verwacht,' piepte ik, hopende dat dit nieuws niet teveel roet in het eten zou gooien.
Oeps, té laat. Mijn moeder had de tweede kerstdag inmiddels vastgelegd met haar zus. En broer Luuk en schoonzusje Myrte gingen dus naar haar ouders. Ik voelde me ongelooflijk stom. Waarom had ik niet even van te voren bij mijn schoonmoeder geïnformeerd hoe de planning eruit zou zien???
Op slag had ik al helemaal geen zin meer in kerst. Wat een gedoe ook altijd.

Albert vond dat we het dan allemaal maar in één dag moesten 'proppen'..... Dus zouden we de kerstmaal bij mijn schoonouders nuttigen en daarna, tegen theetijd richting Tweede Exloërmond rijden, waar we dan nog een paar uurtjes bij mijn ouders zouden doorbrengen. Waar dan ook mijn broertje met zijn gezin zou zijn.
Diep in mijn hart zag ik er vreselijk tegenop. Ik kan nu niet heel optimistisch over mijn gezondheid en conditie zijn en het vooruitzicht om alles gelijk maar naar eerste kerstdag te verschuiven klonk verre van aanlokkelijk.
Maar goed, je móet iets dus tanden maar op elkaar en doorzetten. Het feit dat mijn ouders als laatste aan de beurt zouden zijn vond ik eigenlijk ook wel lekker. Daar gooi ik dan gewoon mijn schoenen uit en durf ik ook gerust lekker op de bank te gaan hangen.
En als mijn ouders een slaapkamer beneden hadden, weet ik zeker dat ze die klaar hadden staan zodat ik nog even een tukje zou kunnen doen.

Maar exact een dag voor kerst ging de telefoon; het was mijn schoonmoeder die enigszins bezwaard melde dat er een vergissing was opgetreden. Oom Jan kwam tóch de tweede kerstdag bij hun over de vloer. Het was niet helemaal duidelijk wie wie niet had begrepen; volgens mijn schoonmoeder had oom Jan haar niet goed ingelicht en volgens mijn schoonvader had mijn schoonmoeder waarschijnlijk oom Jan niet goed begrepen. Nou ja, hoe het ook zij, het zorgde wel even voor een lichte irritatie bij mij.
En ik wist ook weer precies waarom ik de kerstdagen steeds minder leuk ga vinden.
Twintig jaar geleden zou ik bij een dergelijk iets, glimlachen en mijn schouders ophalen. Maar anno 2012, vind ik dit soort dingen afmattend en vermoeiend.
Albert sprak met zijn moeder af dat we gewoon de planning zouden laten staan. Het was nu eenmaal allemaal al geregeld en we hadden beide weinig zin om de boel weer overhoop te halen. Bovendien hadden we ons nu ook verheugd op tweede kerstdag die er dus rustig (lees; geen afspraken) uit zou zien.

En dus hadden we vooral eerste kerstdag een druk dagje voor de boeg. Albert zat al om tien uur bij zijn ouders voor de gebruikelijke koffie met sneeuwster, terwijl ik nog heerlijk op bed lag te ronken en te stinken.
Later kwam hij thuis om mij mee te helpen en zijn we naar zijn ouders gegaan om daar de kerstmaal te nuttigen. Dat overigens weer erg lekker was.
Tegen drie uur zijn we naar mijn ouders gereden. Ik was nog vol en rond van de maaltijd bij mijn schoonouders en we vielen direct met onze neus in de hapjes bij mijn ouders.
Kleine lieve Alyssa lag op haar buik in de box. Ze kan zich omrollen en klaarblijkelijk is dat ook haar favoriete bezigheid op een dag.
Het is prachtig om te zien hoe ze steeds meer groeit en handiger in alles word.
Toen ze even later bij mij op schoot zat, ging, zoals altijd, haar aandacht meteen naar het slangetje van de zuurstof. Maar waar ze normaal gesproken alleen geïnteresseerd is in het slangetje bleek ze nu ook interesse in het neusbrilletje zélf te hebben. Ze probeerde het uit mijn neus te graaien, hihihi. Blijkbaar vind ze het me niet echt staan ofzo.

lekker doeien met Alyssa

Het was donker toen mijn ouders de kerstmaal op tafel zetten en dus schoven Albert en ik hier ook maar aan om een vorkje mee te prikken. De kerstmaal die we tussen de middag bij mijn schoonouders hadden genuttigd was alweer bijna verteerd....;-)
Na het eten, en ook dit smaakte weer enorm goed, besloten Luuk en Myrte naar huis te gaan. Alyssa was vreselijk moe en daardoor wat jengelig. Slapen lukte uiteraard niet, dus werd het tijd om naar huis te gaan en de kleine naar bed te brengen.

Luuk, Myrte en Alyssa (bij mijn ouders)

Voor ons was het ook tijd om naar huis te gaan. Ik was hondsmoe en had eigenlijk nog maar zin in één ding; hangen op de bank.
En dat heb ik dus ook gedaan toen we weer thuis waren. Eerst lekker inhaleren, makkelijke kleding aan en daarna horizontaal op de bank. Het duurde niet lang of ik sukkelde in slaap......

De volgende ochtend is Albert tóch nog even naar zijn ouders gegaan om daar koffie te drinken. Traditiegetrouw worden er dan cadeautjes uitgewisseld en het is natuurlijk voor oom Jan ook wel leuk als zijn neef daarbij aanwezig is. Ik lag derhalve nog in een halve coma, me helemaal niet bewust van de gezelligheid een paar honderd meter verderop.
Tweede kerstdag verliep dus uitermate rustig voor ons. En ik vond het HEERLIJK. Lekker niets doen. Ipv een kerstONTBIJT kreeg ik een kerstLUNCH voorgeschoteld en dat was een leuke verrassing. Compleet met kaarsjes enzo.
We zijn niet weg geweest, hoewel de winkels en woonboulevards gewoon open waren. Het lokt ons niet.
's Avonds heeft Albert een kerstmaal voor ons gekookt en jawel; ook dit smaakte heerlijk.

Vandaag was het voor mij nog steeds een dag van bijkomen. Albert had het alweer druk met van alles en nog wat. Onder andere het voorbereiden van het eindejaarspokertoernooi dat hij voor de mannen in onze straat organiseert.
En hij had een afspraak staan bij Luuk en Myrte om hen met Alyssa op de gevoelige plaat vast te leggen.

Voor nu; eerst maar eens lekker op adem komen en naar de jaarwisseling toewerken dan maar. En godzijdank zijn dan de feestdagen weer voorbij en hopelijk alle stress en chaos ook.

Haarcoupe

In mijn vorige blog schreef ik over mijn nieuwe kapsel en daarom plaats ik vandaag even een foto hiervan.
Het is bovenop wat langer gebleven en aan de achterkant een soort van bob. Ik ben er zelf enorm mee in mijn nopjes.

zo was het.....

Zó was het dus 8 december, tijdens pakjesmiddag.

en zo is het nu.....

En zo is het nu. Al ben ik me er erg van bewust dat je vanwege die enorme col op mijn trui niet goed het verschil tussen foto één en foto twee kunt zien.
Maar er is wel degelijk een flink stuk af gekomen.
Ik zal hierbij dan ook nog even het originele kiekje laten zien, want ik heb mezelf uit foto één geknipt. Je vraagt je wellicht af hoe de originele foto er uit ziet.....

Dat is dus de foto van mij, met mijn vader, mijn broertje en de kleine Alyssa. Tijdens de gezellige pakjesmiddag 8 december. Even een gezellig familiekiekje dus......

Ook wij komen in kerstsferen...

Ooit, en ik vind het nu heel moeilijk te geloven, was er een periode dat ik kerstkaarten schrijven leuk vond. Dat ik me verheugde op het schrijven van al die kaarten. Nu, anno 2012, kan ik me er niks bij voorstellen. 
Ik vind het namelijk een klotenwerkje. 
Én toch heb ik mezelf moed ingepraat en ben gaan zitten. 
Ik heb in fases een achttal kaarten zélf gemaakt. Maar ik weet nu al dat dat mijn laatste jaar was. Was een gehannes en gestress, terwijl de kant-en-klare kaarten zo te koop zijn. Naast dat achttal zelfgemaakte kaarten heb ik de rest afgelopen week bij het Kruidvat gekocht. 
Ik zag de kaarten in de folder en vond ze leuk. Omdat ik rond de zestig kaarten moet versturen vind ik het belangrijk dat de prijs acceptabel is. 
Het bezoekje aan de drogist, en wat was het nu helemaal; een kwartier ofzo?, was vermoeiend. Slopend. Ik was dus blij dat er verder niks op het program stond. Kaartjes kopen, en een aantal andere dingen, nu we er toch zijn, en hup weer in de auto en naar huis. 
Ik vond het overigens wel even lekker om eruit te zijn. En nóg leuker omdat ik alvast een beetje kon peilen wie en welk huisje al in kerstsferen was gedompeld. Het waren er naar mijn idee toch best nog veel. 

kerststukje van de buurvrouwen gekregen

Van de buurvrouw kreeg ik een prachtig kerststukje die ze samen met haar moeder en twee schoonzussen had gemaakt. 's Avonds bracht buurvrouw Hilja samen met haar schoonzusje Monique, die ik eveneens een buurvrouw mag noemen, het prachtige stukje langs. Heel creatief en ontzettend mooi. Van dat soort kleine attenties word ik vaak erg emotioneel. Ik ben blij dat ze aan me denken, al hoeft dat uiteraard niet. Wij wonen wat dat betreft in zo'n ontzettend fijne en attente buurt. 
Het kerststukje maakt ook dat ik nu zélf gelukkig geen stukje meer hoef te maken. En daar ben ik blij om want ook hiervoor is de puf ver te zoeken moet ik zeggen. Ik had het geloof ik ook niet gedaan; maar gewoon, net als de kaarten, een kerststukje gekocht ofzo. 

Afgelopen vrijdagochtend waren de beide moeders hier om het huis te kuisen. Alles is weer spic en span en dat betekende dus dat de kerstboom officieel in huis mag...;-)
's Middags zijn we even naar de Intratuin geweest. Dat doen we eigenlijk ieder jaar. Gewoon even de kerstsfeer opsnuiven. Kijken wat de trends van dit jaar zijn en natuurlijk nog iets meenemen voor het geval we iets moois zien. 
Ik had ook graag nog naar andere winkels willen gaan; de Action omdat dát de winkel bij uitstek is om lekker goedkoop hele mooie spullen in te slaan en even naar de Hema. Maar gezien het eerdere uitstapje naar 't Kruidvat ook al een hele bevalling was, besloten we het alleen maar bij de Intratuin te houden. 
En dat bleek achteraf een goede beslissing want ik was alweer doodop na dit alles. 
Ik vond het deze keer bij de Intratuin wat tegenvallen. Dus veel meer dan een ster voor boven in onze kerstboom en wat kralen voor in de boom hebben we op kerstgebied niet gescoord. 
Wel hebben we, uiteraard, een speeltje voor onze hond gekocht en allerlei lekkers voor zowel hond als poes. Eigenlijk is het onzin om Bennie een speeltje te kopen, aangezien zijn hondenmand vol ligt met speeltjes en hij er zelf niet eens meer bij in past, maar ach....., hij vind het ook zo leuk. 
Zodra we thuis komen staat hij verwachtingsvol op z'n achterpootjes bij de eettafel te kijken naar tasjes e.d die ik dan uitpak. Het kwispelgehalte bereikt dan een hoogtepunt als blijkt dat we ook iets voor hém hebben meegenomen. 
Als we zijn 'uitgewinkeld' bij de Intratuin rijden we langs de Mc Drive voor een bakkie koffie. Warme chocolademelk had eigenlijk mijn voorkeur, maar dat schijnen ze niet meer te verkopen. En dus heb ik het bij een cappuccino gehouden die overigens ook heel lekker was. Albert nam op zijn beurt, zoals gewoonlijk, een milkshake. 
Dáárna nog even door de wasstraat met de auto en hup weer naar huis. 

Het optuigen van de kerstboom heb ik dit jaar maar aan mijn wederhelft over gelaten. De boom ziet er prachtig uit, met de nieuwe rode kralenstreng en de gouden ster op top. Ook dit jaar blijven wij voor een neutrale kerstboom gaan; gouden en rode ballen. Dat is toch meer onze smaak en onze stijl. Hoewel ik de gekleurde ballen in de bomen, die ik nu steeds in de folders zie, ook prachtig vind. Maar niet bij ons dus. 
Albert zou een hartverzakking krijgen als de boom vol met gekleurde ballen was opgetooid. Die houdt namelijk helemaal niet van overdreven of schreeuwerige bomen. 
De guirlande met lichtjes ligt weer netjes over de schoorsteenmantel gedrapeerd en daar hebben we rode en witte balletjes tussen gehangen. Ons huisje is dus al in heuse kerstsferen. 

Vanmiddag is de kapper geweest en ik moet zeggen; hij heeft er weer z'n uiterste best op gedaan. 
Ik vind het toch iedere knipbeurt weer erg lastig om met een model aan te komen zetten, en geloof me, wat mijn coupe betreft ben ik zo veranderlijk als het weer. 
Ik had nu een site gevonden met allerlei kapsel die ik leuk vond. De 'trends' op de kapperssite vond ik simpelweg té extreem. Nee, de kapsels op deze site waren meer mijn stijl. Maar ook vond ik het weer moeilijk kiezen omdat ik simpelweg veel modellen leuk vind. 
Dus heb ik Raymon ook maar mee laten kijken en heb ik hem een vrijkaart gegeven wat mijn haardos betrof. "Leef je vooral uit."
En dus heb ik nu een héél ander kapsel dan 'normaal'. En wat ben ik er blij mee. Ik ben echt helemaal in m'n nopjes en ben benieuwd of ik het morgen net zo mooi kan stylen als hij dat heeft gedaan. In de praktijk valt dat namelijk nog wel eens tegen is mijn ervaring. 
Volgens Raymon was het echter heel eenvoudig dus ik ga ervan uit dat dat ook het geval zal zijn. 

 

De eerste decemberweek

Nou de eerste week van december ligt alweer achter ons. En wat was het een week zeg. Voor Alie-begrippen enorm enerverend. 
Vorige week zaterdag, de allereerste december, vierde mijn moeder haar verjaardag. Daar zijn we uiteraard 's middags naar toe geweest. Wat enorm gezellig was. 
Na de warme maaltijd daar te hebben genuttigd zijn Albert en ik naar huis gegaan. Langer dan een paar uur lukt het me ook niet meer om erop uit te zijn....
Daarna hadden we een paar daagjes rust. 

Woensdag, pakjesavond, kwamen mijn ouders bij ons. Het lag in de bedoeling om te gaan fonduen, maar mijn moeder adviseerde om dat gewoon een andere keer te doen. Dít omdat ik de afgelopen twee kuren toch wel behoorlijk wat ingeleverd heb en alles me erg veel moeite kost. Dus werd het heerlijke avondje een gezellig avondje met koffie en lekkers. Gevolgd door een borreltje en wat lekkers. Wat overigens wel net zo leuk en gezellig was. Achteraf gezien was ik ook erg blij dat het fonduen niet door ging. 

Zaterdag, gisteren dus, was het pakjesmiddag bij mijn ouders. Wat het nu natuurlijk extra leuk en speciaal is vanwege de komst van Alyssa. Al snapt de kleine meid er nog helemaal niks van, voor ons was het wel een hoogtepunt en is de kleine dan ook goed verwend. Het was dan ook dubbel en dwars genieten.
Ook nu bleven we bij mijn ouders eten; verse patat met allerlei mini-snackjes erbij. Héérlijk. Mijn broertje en schoonzusje bleven ook eten en met Alyssa slapend in de box was het hele gezin dus compleet.

Alyssa bij Albert op schoot.

Vanmiddag heb ik alleen en alleen máár geslapen. Vlak voor Albert naar de bakkerij reed, heb ik me op de bank genesteld met een kussen onder m'n hoofd en nog voor híj in de bakkerij was, was ik al in dromenland.
Om vijf uur werd ik gewekt door een zeurende kat, die, toen ik eenmaal een oog opendeed, zich weer lekker op de bank nestelde, en samen met mij in slaap viel. Het lijkt wel een hobby van onze kater; zodra ik lekker op één oor lig begint hij te jammeren en hard te miauwen. En als ik niet reageer gaat hij rennen. Zo hard hij kan, door de kamer, naar de keuken, naar de bijkeuken en weer terug. Álles met het doel om mij maar wakker te krijgen. Zodra ik wakker ben is het doel voor meneer bereikt en gaat hij slapen. Grrrrrrr!!!!!
Vanmiddag was ik echter té moe om wakker te blijven, ik ben dus meteen weer in slaap gesukkeld en werd wakker toen mijn ouders opeens in de keuken stonden.

Voor aankomende week staat de agenda nog enigszins leeg. Ik had een afspraak op de CF-poli staan, maar die heb ik laten verzetten omdat er in Albert z'n agenda een bruiloft staat/stond gepland. Deze mensen zouden in mei gaan trouwen, maar vonden 12-12-12 toch een leukere datum.
Waarop ik een mailtje van de CF-verpleegkundige terugkreeg met de vraag of ik dan 2 januari kon komen. De andere woensdagen in januari zitten al vol.
Ik vind het grappig dat er nog volop plek voor die 2e januari is; er is geen hond die dan naar het ziekenhuis wil. En dat geld ook voor ondergetekende. Dan lig ik waarschijnlijk (ik weet het wel zeker) languit gevloerd op de bank, terwijl Albert dan zijn roes moet uitslapen van de dag daarvoor.
Eigenlijk lag het in de planning om morgen kerstkaartjes te gaan maken met Albert z'n nicht, maar ik vrees dat dát um ook niet wordt.
Deze week wil ik eigenlijk mijn vriendin M gaan opzoeken. Zij is vorige maand bevallen van een zoontje en toen kon ik niet naar haar toe omdat ik zélf in het ziekenhuis lag. Toen ik eenmaal weer thuis was had ik de puf niet om bij haar langs te gaan. Dát wil ik, als het enigszins mogelijk is, deze week goedmaken.

Ik vind het enorm frustrerend dat ik niet de dingen kan doen, die ik op mijn manier wíl doen, wanneer ik het wil doen en hoe ik het wil doen. Ik baal dat ik dingen moet missen omdat mijn lijf tegenwerkt. Omdat ik het niet meer vol kan houden. Ik wil zo veel en er lukt zo weinig. Bah, bah, bah. Gisteren al verjaardag van buuf Linda gemist. Een paar weken geleden verjaardagsfeest van buurman Marcel gemist, getverderrie, wat toch een rotlijf. 't Is dat ik niemand zo'n lijf toewens, anders zou ik hem spontaan op Marktplaats aanbieden....:-)
Maar goed, omdat erover klagen zo weinig helpt en ik over het algemeen een hekel aan zelfbeklag heb, moeten we hier maar weer gewoon overheen stappen en blij zijn met de dingen die ik nóg wel kan doen. En tuurlijk ben ik daar ook enorm blij en dankbaar voor. Want ondanks een tegenstribbelend lijf heb ik een behoorlijk rijk leven en geniet ik van alle kleine dingetjes die op mijn pad komen.
Zoals de moeders die vrijdag komen poetsen en wij aansluitend ons huisje in kerstsferen zullen maken. Ik verheug me daar enorm op. HEERLIJK, het is december!!!