zondag 28 april 2013

Huwelijk

Afgelopen week was ik met mijn broertje Luuk aan het 'Appen' toen hij me vroeg of het goed uitkwam om vrijdag een kop thee te komen drinken. Maar natuurlijk; altijd toch.
Ik vroeg of ze zin hadden om dan gelijk te blijven eten. 'We eten dan pasta pesto,' zei ik, in de wetenschap dat hij daar vast geen nee tegen zou zeggen. Maar tot mijn teleurstelling hadden ze al een eet-afspraak met de ouders van Myrte. 'Nou ja, geeft niks. Een andere keer dan maar,' zei ik.
's Avonds belde ik met mijn moeder en plots kwam het gesprek op vrijdag, waarop ze zei; 'Oh, dan gaan wij naar Luuk en Myrte te eten.'
'Wat gezellig,' was mijn reactie. 'Samen met H en M (de ouders van Myrte)??' Dit kwam mijn moeder echter niet bekend voor. 'Is dat zo?' vroeg ze. Daarop begon ik te twijfelen. Misschien dat Luuk zich vergiste en dat hij tegen mij zei dat háár ouders zouden komen, terwijl ze iets afgesproken hadden met míjn ouders.

Maar toen we 's avonds in bed lagen zei Albert; 'Is Myrte dan ook vrij van de kapsalon?' Eh ja, dat denk ik wel want volgens mij zouden ze met hun drietjes komen vrijdag; Luuk, Myrte en kleine Alyssa.
Dan hebben ze vast iets te vertellen, fantaseerde Albert. 'Ze gaan vast trouwen.'
Meteen was ik alert. Zou het??
Er over nadenkend zou het wel kloppen natuurlijk; eerst 's middags bij ons, 's avonds beide ouders en dan dat Myrte vrij was.....

's Middags kwamen ze met z'n drietjes binnen en toen mijn broertje eenmaal zat kon ik niet meer wachten; 'Zo, vertel nu maar eens wat jullie te melden hebben.....'
Kleine Alyssa had een t-shirt aan met daarop de tekst  PAPA EN MAMA GAAN TROUWEN.

Alyssa met groot nieuws op haar shirtje
 Albert had dus gelijk. Mijn broertje en schoonzusje gáán trouwen. En wel op 20 september dit jaar.
Ik word op slag emotioneel. Tja, hoewel hij 28 is blijft hij gewoon mijn kleine broertje. Ik ben helemaal enthousiast en heb er nu al reuze veel zin in.
Maar het werd nog mooier; 'Zou je mijn getuige willen zijn?' WAUW; TUURLIJK!!!!!
Samen met mijn moeder ben ik dus de getuige van Luuk. Myrte heeft haar broertje en zusje gevraagd.
En klaarblijkelijk zijn ze die vrijdagochtend gelijk naar het gemeentehuis gegaan om in ondertrouw te gaan.
Veel meer dan dit weet ik ook niet, behalve, en dat hoorde ik van mijn moeder vandaag, dat het huwelijk om twee uur 's middags gesloten zal worden.

Ik vind het fantastisch nieuws. Het is iets om naar uit te kijken. Een leuke dag, een leuk feestje in het vooruitzicht.
Voor het kersverse verloofde stel komen nu drukke maanden want alles moet nog geregeld worden. Want laten we wel zijn; voor je het weet is het 20 september.
En zoals zij zich de komende tijd bezig gaan houden met de voorbereidingen, zo ga ik vooral door met genieten van dit heerlijke bericht en vooruitzicht.


donderdag 25 april 2013

Freubelen

Ik heb al eens verteld dat ik graag kaartjes maak. Beetje freubelen om de zinnen te verzetten; heerlijk.
Ik heb de laatste tijd weer wat tijd aan deze hobby besteed. Deels omdat ik kaarten moest/wilde versturen (er is altijd wel iemand in CF-land die in het ziekenhuis ligt), maar ook omdat ik mijn voorraadje 'handgemaakte Alie-kaarten' weer nodig moest aanvullen.






Zoals ik al zei; een klein deel heb ik meteen mogen versturen, het andere deel word opgeborgen en ingezet op een moment dat ik een kaart moet versturen, maar niet zo'n puf heb om er eens uitgebreid mee aan de slag te gaan.
Maar dit zijn enkele voorbeelden, zodat jullie zien waar ik me graag mee bezig houd.




dinsdag 23 april 2013

Belangrijk

Het is voor iedereen belangrijk om mensen naast je te hebben die er onvoorwaardelijk voor je zijn. Waar je terecht kunt als het even niet meer gaat. Die je een schouder aanbieden om op uit te huilen. 
Ik denk dat het voor chronisch zieke mensen nóg belangrijker is om omringt te zijn met mensen die het beste met je voor hebben. Mensen waar je op kunt bouwen in goede, maar ook absoluut in slechte tijden. 

In achtendertig jaar weet ik inmiddels heel goed wie mijn vrienden zijn en wie niet. Wie er onvoorwaardelijk voor mij zijn en wie niet. Je leert de mensen heel goed kennen als je in een situatie zit zoals ik. 
Zo las ik bij mede blogger en tevens CF'genoot Jolanda (alias Mutsje) dat zij tot haar grote spijt een bruiloft  af had moeten zeggen. 
Dát soort dingen gebeurt als je vaak ziek bent. CF is een heel onvoorspelbare ziekte. De ene dag zit je ook beter in je vel dan een andere. En dat valt van te voren niet te zien. 
En hoewel échte goede vrienden begrip zullen tonen bij bovenstaande voorbeeld, en dat was in het geval van Jolanda gelukkig ook zo, ik weet ook dat er voldoende mensen zijn die géén begrip hebben. Die misschien begripvol over komen, maar ondertussen je motieven in twijfel trekken. 

Ik voel me altijd vreselijk als ik iets af moet zeggen. Ook al kan ik er zelf weinig aan doen en is het nu eenmaal 'overmacht'. Het hele afgelopen jaar heb ik gelukkig alle verjaardagen van familieleden bij kunnen wonen, op die van mijn broertje (13 maart) na. 
De verjaardag van mijn vader, eind januari, was van te voren erg onzeker omdat ik met een infuuskuur liep waar ik me behoorlijk ellendig van voelde. Om die reden heb ik de longarts gebeld met de vraag of ik mocht stoppen. Ik had er op dat moment al twee weken op zitten en wilde graag naar de verjaardag aangezien het de 65e verjaardag van mijn vader was. 
Maar verjaardagen van vrienden, kennissen en buurtgenoten heb ik allemaal aan me voorbij moeten laten gaan. En daar baal ik van. Ik vind het niet leuk om af te zeggen, maar baal er ook van dat me dan weer een leuk uitje door de neus word geboord. Dat gebeurd namelijk de laatste anderhalf, tot twee jaar, geregeld. 

Door deze stomme ziekte is mijn wereldje echt stukken kleiner geworden. Ik ben al wéken de deur niet uit geweest. Ik zat gisteren in mijn agenda te kijken en zag dat 9 maart de laatste keer was. 
Tegenwoordig komen de mensen bij míj ipv ik bij hun. 
En dat is nu net waar ik het over heb; deze mensen die mij onvoorwaardelijk blijven opzoeken, blijven bellen, een kaartje of Whats Appie sturen, zomaar om mij te laten weten dat ze aan me denken. Dát zijn echte vrienden. Ze zijn geïnteresseerd  in mij. 
Het ontroerd me. En het geeft aan deze mensen er voor mij in ieders geval toe doen. Ik ben belangrijk voor hun, ook al kom ik nooit meer op bezoek of in ieders geval niet zo vaak. Zij nemen me niets kwalijk en accepteren mij en de situatie zoals die nu is. 

Heb jij ook van die geweldige mensen in je omgeving?? Laat ze dan weten hoe waardevol ze voor je zijn. 
Kritiek of onbegrip hebben op chronisch zieke mensen is niet chique........


 

zaterdag 20 april 2013

Post uit Brazilië

Afgelopen week kreeg ik bijzondere post. Post uit Brazilië. Van mijn lieve FaceBook-vriendin Simone. 
Simone reageerde ooit een keer op foto's van mijn fotograferende wederhelft en werd vriendjes met hem. Albert vond het leuk dat ze reageerde, maar zei tegen mij; ''t Is leuk hoor, maar ik heb geen flauw idee wat ze allemaal schrijft.' En daarop installeerde ik Google Vertalen. Want hoe frustrerend is het om te kunnen communiceren met iemand die jou complimenten geeft, maar vanwege een taalbarrière niet te kunnen antwoorden. 
Algauw begon ik me ook te 'bemoeien' met de schrijfsels tussen Albert en Simone. En zo werd Simone dus ook míjn vriendinnetje. 
Simone woont aan de kust in Vila Velha waar het áltijd lekker warm is. Ze kent geen winter en als het hier koud is vraagt ze steevast om foto's van de sneeuw.
Vila Velha, aan de Braziliaanse kust....
een vakantieparadijs op aarde....


Ik heb ooit een keer skype ingesteld en op die manier hebben we ooit een keer met elkaar 'gepraat'. Gepraat tussen aanhalingstekens want het was veel handen en voetenwerk en papiertjes omhoog houden om aan te geven wat er bedoelt werd. Want Google Vertalen is natuurlijk een reuze uitvinding, maar als je het niet goed uitspreekt snapt de ander er nog niks van......:-)

Vorig jaar heb ik Simone een kaartje gestuurd die helaas nooit is aangekomen. Nu, ruim een jaar later, weet ik wat ik fout heb gedaan; er had een speciale postzegel op gemoeten, maar dat wist ik toen niet en dus is het kaartje ergens tussen hier en daar kwijt geraakt. 
Rond de kerst heb ik een nieuwe poging ondernomen. Nu wél met een vliegtuigzegel erop en wachten maar. 
Jawel hoor; het kaartje kwam aan, al was het toen wel al januari. 
Helemaal blij en gelukkig werden er foto's op haar FaceBook-account geplaatst van de post uit Holland. Ik was erg blij dat het kaartje goed overgekomen was. Het kan dus wél. 
Simone met onze kerstkaart


Daarop stuurde Simone ook post. Niet alleen naar mij, ook naar mijn moeder, met wie ze inmiddels ook vriendje was geworden. 
Alleen is de post nogal onbetrouwbaar aan de Splitting. Het is al meerdere keren gebeurt dat er post zoek is geraakt. Kaarten die wél verstuurd zijn, maar nooit bij ons aankomen. 
Zo ook nog zeer recentelijk met twee kaartjes die door mijn vriendin Patricia zijn verstuurd. Wáár het precies fout gaat weten we niet, feit is wel dat we vorige week een klacht hebben ingediend bij Post NL. 
Toen mijn moeder anderhalve week geleden aangaf dat ze het kaartje van Simone had gekregen baalde ik dubbel zo erg. Want waarom kwam er bij ons niks binnen?? Ja nota's en rekeningen kwamen binnen, maar geen leuke post. 
Tot afgelopen woensdag; Albert had de post uit de brievenbus gehaald en kwam binnen met een brede glimlach. 'Je hebt post.'
de kaart die afgelopen woensdag bij de post zat

 En jawel, het was de langverwachte kaart uit Brazilië. Dé kaart waarvan ik al min of meer verwacht had dat die niet meer zou komen. En toch lag hij in onze brievenbus. 
Meteen laat ik Simone weten dat haar kaart is gearriveerd en dat ik er heel erg blij mee ben. 
Want is dit niet héél bijzonder?? Het tijdsverschil tussen Nederland en Vila Velha is maar drie uurtjes én toch is het aan de andere kant van de wereld. 

Naast post uit Brazilië kwam er eergisteren een kaartje binnen van Albert z'n tante. Wat heerlijk om post te krijgen!!! Het begon met een kaartje toen ik in het ziekenhuis lag, afgelopen februari. Albert z'n tante doet niet aan Hyves en FaceBook maar heeft wel een zoon die op FaceBook zit. Die vertelde haar dat ik in het ziekenhuis lag en net als de opname daarvoor kreeg ik een heel lief kaartje van haar om me beterschap te wensen. 
Eenmaal weer ontslagen en wat beter in mijn vel zittend heb ik een kaartje terug gestuurd met de mededeling dat ik het krijgen en versturen van kaarten zo leuk vind. En sindsdien corresponderen we met elkaar. Ik vind dat écht leuk om te doen. Nog leuker om te krijgen natuurlijk. 
kaartje van Albert z'n oom en tante

Vaak word een nieuwtje of actualiteit uitgewisseld. Zo houden we elkaar op de hoogte. Want normaal gesproken zien we elkaar twee keer per jaar; bij de verjaardagen van mijn schoonouders. 
Nu ik dit kaartje heb gekregen is het dus weer aan mij om een kaart te schrijven en te sturen. Daar kunnen best wel een paar weken overheen gaan. Niemand die ons verplicht om volgens een strakke agenda post te sturen. Omdat ik het leuk vind om zelf kaarten te maken word het naar alle waarschijnlijkheid een kaartje uit mijn verzameling handgemaakte Alie-kaarten. 

Post??? I Love It!!!!

maandag 15 april 2013

Just Alie

Afgelopen vrijdag ben ik na, drie lange weken, gestopt met het kuren. De drie weken waren lang, errúg lang. Dat het allemaal zo lang duurde had te maken met de Tazocin die ik o.a kreeg. Wat een rotspul. De laatste week voelde ik me lamlendiger dan ooit. Dus wapperde hier vrijdag de denkbeeldige vlag mét wimpel.

Nu is het maandag en ik kan zeggen dat ik me langzaamaan beter ga voelen. En dat is een zálig gevoel. Ik voel me weer mens. Ik voel me weer Alie......!!!!
zoals ik me nu voel; just Alie

Het enige probleem dat begonnen is tijdens de kuur en dat nog steeds aanhoudt zijn de piepende oren. En dus zal ik binnenkort toch eens aansturen op een KNO-bezoekje.
Zaterdagavond ben ik begonnen met het inhaleren van de Cayston en tot nu toe bevalt dit goed. Het is warempel leuk om te inhaleren; twee minuten en je bent klaar. Ging alles maar zo van een soepel, leien dakje.

Gisteren hebben Albert en ik een oude dvd van onszelf bekeken. Het dvd'tje is gemaakt in 2004 en we waren al bijna vergeten dat dit filmpje bestond.
We woonden toen nog in ons vorige huis en hadden blijkbaar net een camcorder o.i.d aangeschaft. Er staat dus ook veel nutteloos beeldmateriaal op het dvd'tje. Eindeloze beelden van onze tuin, en die tuin was erg klein dus op een gegeven ogenblik heb je dat ook wel weer gezien.....
Beelden van ons vee, ofwel; de katten Jerry én Kitty. Ook onze je-weet-wel kater Rambo is nog een volle minuut in beeld te bewonderen.
Ook stond er beeldmateriaal op van België, toen wij onze Jack Russell ophaalden bij de familie Westerduin. Wat een aandoenlijk, lief hondje was onze pup toen toch. Eigenwijs, druk en immer enthousiast.
Zijn eerste badderbeurt hebben we op de gevoelige plaat vast gelegd. Hij was zo klein én het was zomer dus werd het een buitengebeuren. Een geel afwasteiltje was zijn bad. Ernaast stond een emmer met lauw warm water om zijn vacht goed uit te kunnen spoelen.
Toen was al duidelijk te zien dat badderen geen hobby van onze harige zoon zou worden. Al liet hij toen alles nog gelaten over zich heen komen.

Wat ik persoonlijk erg confronterend vond was beeldmateriaal waarop ik, zonder zuurstof (want dat kreeg ik toen alleen 's nachts) aan het kokkerellen ben. Bij het zien van dit beeld krijg ik een brok in m'n keel.
Wat lijkt alles dan toch vanzelfsprekend te zijn. Al was het toen natuurlijk ook al niet vanzelfsprekend. Maar zo voelde het wel toen ik gisteren naar die beelden zat te kijken.
Toch heb ik tijdens het kijken van dit dvd'tje enorm gelachen, sommige dingen staan me nog zo vers voor ogen. Bennie die in die eerste maanden bij ons, continue met onze sokken en badslippers aan de haal ging.
Of zoals ik die zomer op het gras lag en hij alsmaar in zijn enthousiasme over m'n gezicht wilde klimmen. Hij was zo klein dat het hem erg veel moeite kostte, maar het lukte uiteindelijk wel.
Héérlijk om zo ongestoord te kunnen genieten van het verleden dat ooit door ons zelf is vast gelegd op beeldmateriaal. 


maandag 8 april 2013

Cayston en Tazocin.....



....Nog vier dagen te gaan en dan zit de kuur erop. Hiep hiep hoera....!!!
En eíndelijk heb ik ook goedkeuring vanuit Groningen voor het inhaleren van de Cayston. 
Iets waar ik, schandalig genoeg, al vanaf januari bezig mee ben om fiat te krijgen. De radartjes in Groningen werken helaas niet zo snel en werd mij het eerst, tijdens mijn opname in februari nog toegezegd, toen ik er later, tijdens een e-mail naar de CF-verpleegkundige naar vroeg, waren de heren doktoren tóch op hun goedkeuren, terug gekomen. Ze wilden eerst een sputumkweek van mij en dat kweken met Cayston. 
Dus heb ik trouw een potje lichaamsvocht naar hun toegestuurd zodat ze zich erover konden buigen. 
Afgelopen woensdag, ging de telefoon. Het was aan het einde van de middag en ik lag op de bank totaal niet lekker te zijn, toen Albert de telefoon opnam. Uit het praten maakte ik al gauw op dat hij met iemand van het UMCG aan het praten was. 
Toen hij neerlegde zei hij triomfantelijk; "Nou, je mag tóch inhaleren met de Cayston. Dat was dokter Kraan en hij denkt dat de Cayston juist erg goed bij die pseudomonas van jou past." Hè hè, nou sorry hoor, maar dat lag toch eigenlijk al meteen voor handen??? En ik ben geeneens dokter (al voel ik me dat vaak wel....., maar dat terzijde).
Het wachten was nu op een teken van Romedic, want die zouden alles verzorgen.

Eerst kregen we een telefoontje van Cayston zelf. Klaarblijkelijk was het plots drukker geworden in het noorden des lands. Zou het kwartje dan toch gevallen zijn in het UMCG??? En word nu iedereen in Noord-Nederland aan de Cayston geslingerd?? De mevrouw gaf door wanneer zij in de buurt zouden zijn en dat blijkt dus woensdag het geval. 
De volgende dag, toen mijn moeder hier met kleine Alyssa op de koffie was, belde er iemand van Romedic. Zij wilden een afspraak maken om de e-flow af te geven. Dat zou dan eveneens a.s woensdag zijn, maar om de één of andere onverklaarbare reden is de e-flow gisteren al voor de helft geleverd. Er ontbreekt nog een erg belangrijk onderdeel; het mondstuk en cupje. Dát zal dan woensdag wel binnen komen. 

De bedoeling is nu dat ik de Tobi helemaal laat staan.Wanneer de Tobi weer in beeld komt: geen idee. 
Vooralsnog ga ik Cayston vier weken proberen. Daarna kijken we verder. Het zou de bedoeling zijn om, om en om te vernevelen (dus vier weken de één, vier weken de ander) met Cayston en Colistine. Maar omdat we nog niet weten hoe het vernevelen met de Cayston zal verlopen, zullen we eerst moeten afwachten tot die vier weken voorbij zijn. 
Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik hoge verwachtingen heb. Kijk; ik hoef heus geen marathons te lopen, dat zit er gewoon niet meer in, en dat vind ik ook niet erg. Het zou alleen heel erg fijn zijn als ik de aankomende lente (mocht die ooit nog een keer beginnen) en zomer enigszins fit door kom. Dus niet van de ene kuur naar de andere strompelen. Maar gewoon een poosje stabiliteit en rust op dat gebied. 

Ik zou het ook zo fijn voor Albert vinden. Hoewel ik hem nóóit hoor klagen weet ik dat het niet meevalt om met mij samen te leven. Ik veroorzaak enorme onrustige nachten, en helaas heb ik dat zelf heel vaak niet in de gaten. Als ik niet onrustig slaap vanwege een infectie-in-wording, slapen we wel weer onrustig vanwege de antibiotica. Ik schijn met de huidige antibiotica behoorlijk te dromen. En ik doe dat niet geruisloos. 
Eén van de a.b's die ik krijg is Tazocin. Het is een enorm stroperig goedje en om die reden krijg ik twee keer per dag een nieuwe cassette aangesloten. Anders loopt het infuus te langzaam en raakt mijn port-a-cath verstopt, wat we dus absoluut niet willen. 
Ik krijg echter altijd voor een hele week mee van de apotheek. Nu is ons opgevallen dat na een dag of vier de Tazocin begint te veranderen. Het slangetje van de driewegkraan veranderd van doorzichtig naar wit. En als je naar het zakje in de medicijncassette kijkt zie je witte flintertjes rond dwarrelen. Alsof de Tazocin schift. 
En ja hoor, je kan er de klok op gelijk zetten; de pomp begint dan steevast te alarmeren. 
Het was ons bij de vorige kuur opgevallen en ook bij de kuur dáárvoor. De vorige keer kwamen wij tot de conclusie dat het wel aan de Tazocin moest liggen en Albert besloot dit eens voor te leggen aan mijn apotheker mevr. W. 
Maar het eerste wat mevr. W zei was; "Dát kan niet." Daarmee gelijk aantonend dat onze vermoedens wat haar betrof, klinkklare onzin was. En dus kwam Albert thuis en wisten wij nog steeds niet wat er nu precies aan de hand is. 
Het vervelende van dit hele gedoe is dat de pomp vaak alarmeert op momenten dat je dit liever niet hebt; namelijk 's nachts. Of heel vroeg in de ochtend, tegen een uur of vijf bijvoorbeeld. 
Naast het feit dat het erg vervelend is dat de pomp om de haverklap alarmeert, lijkt het ons ook helemaal niet gezond dat ik die witte schilfers binnen krijg. 
Tot nu toe hebben we, als de lijn weer begint te verkleuren, het infuussysteem (extensionset) vervangen. Dat gebeurd dus op het laatst, dus vlak voor de nieuwe lading antibiotica gehaald word, iedere dag. Oók dát lijkt me niet goed; dat is weer een extra risico wat mijn port-a-cath betreft en zoals jullie weten probeer ik wat mijn PAC betreft alle risico's te vermijden. 

Dat is één probleem, een ander probleem dat ik persoonlijk aan de Tazocin wijt zijn mijn onstabiele bloedsuikers. 
Vanmorgen werd ik in alle vroegte wakker door Albert die wat door ons huis liep te spoken. Hij had tot dat moment nog niet geslapen omdat ik zo onrustig was. 
Toen ik even later overeind kwam om te gaan vernevelen begon ik hevig te transpireren en zag ik vlekken. Inmiddels zijn deze symptomen mij bekend en dus controleerde ik mijn suiker. Een bescheiden 2.6 verscheen op het display. En dus dronk ik 'echte' cola, nam ik dextro tot me en liet ik Albert brood halen. Een bolletje en een harde broodje gingen moeiteloos mijn giechel in. 

Later die ochtend werd ik weer badend in het zweet wakker en wederom zag ik vlekken en je vat hem al; te laag. Heel, héél vreemd. En dus goot ik nog wat cola in mezelf en at ik wederom een kadetje. 
Tegen één uur vanmiddag was het weer raak; 1.8 op de schaal van Alie's suiker...... Ik word er toch potjandokie gestoord van. Wat ís dit nu toch??? 
Plots besef ik dat ik de vorige keer tijdens de kuur exact hetzelfde heb mee gemaakt. Op een ochtend twee keer een lage bloedsuiker gemeten en 's avonds voor Goede Tijden Slechte Tijden zat ik met een suiker van 21. Hoe bizar. 
Ik duik meteen dokter Google in en vraag nu eens niet naar de Nederlandse bijsluiter maar een Engelse bijsluiter;

Very rare: Fewer than 1 in 10,000 people who have Tazocin;

lowered blood sugar 

En dus is er 2 uurtjes geleden een telefoon richting het UMCG gegaan. Niet omdat ik het zelf heel nodig vond, maar meer om Albert z'n gemoedsrust. 
Dokter Kraan zou mij terug bellen. Nou ik ben benieuwd. Hoop dat het geen avondwerk gaat worden. 
Wat ik op zich erg raar vind is dat ik de opmerking over de lage bloedsuikers als bijwerking NIET in de Nederlandse bijsluiters terug kan vinden. En je zou toch denken dat dat een belangrijk gegeven is. Toch?? 

Vooralsnog wachten we nog even af; ik weet wel dat ik het rotspul vind dat Tazocin!

Wordt ongetwijfeld vervolgd..........

 



maandag 1 april 2013

Pasen

....En dan is het zomaar april. Wel een heel koude april trouwens, maar toch. Het is april en dat betekent dat we alweer in de vierde maand van dit jaar zitten. Vinden jullie ook niet dat de tijd voorbij vliegt??
Vandaag en gisteren was het Pasen en ik geloof dat het de koudste Pasen was die ik me kan herinneren. 
We hebben niets bijzonders gedaan, maar dat had alles te maken met mijn gezondheid en niet zozeer omdat er niets op het program stond.
We zouden eerste Paasdag naar mijn ouders. Tenminste; dát lag in de bedoeling.
Maar Albert vierde zaterdag zijn éénenveertigste verjaardag (die we om logische redenen al een dag naar voren hadden geschoven) en gezien het feit dat ik niet zo heel lekker in m'n vel zit én ook nog eens met de kuur bezig ben, die me compleet afmat, moest ik het gezellige samenzijn bij mijn ouders aan me voorbij laten gaan.

Vandaag stond er een ander leuk uitje op het program. Een Paasbrunch met de gezelligste straat van Valthermond. Ónze straat dus.
Net als vorig jaar zouden we samen komen en gezellig samen brunchen. Voor de kindjes werden er eitjes verstopt en zodra het eten achter de rug was, zouden zij de eitjes gaan zoeken.
Maar ook dit heb ik af moeten zeggen. Eigenlijk met twee redenen; er heerste in allerlei huishoudens nog een griepvirus rond en mijn laatste ontmoeting met de griep verliep niet geheel zonder problemen....;-)
Ik ben dus extra, extra voorzichtig geworden na dit griep-avontuur, dus heb me wel twee keer achter m'n oren gekrabt of het wel verstandig was om te gaan.
Maar lang hoefde ik daar niet over na te denken; mijn lijf zei uit zichzelf al nee en dus was het ook vandaag wederom een dag van lekker bankhangen en niets doen.

Voorgaande jaren gingen we nog wel eens met de auto toeren, want met Pasen worden er altijd her en der in de omgeving Paasvuren in de hens gezet.
Dit jaar zijn we gewoon thuis gebleven. Het gaat er ook wel goed om. En ach, zo heel bijzonder is het nu ook weer niet als je bijna veertig en éénenveertig bent....hahaha. Het is leuk en bijzonder als je nog kind bent. Maar dat zijn we allang niet meer en we hebben ook geen kinderen dus hebben wij eigenlijk niks te zoeken bij een Paasvuur.
We hebben daarentegen gisteravond een mooie film gezien en dat was wel net zo leuk.

Jammer vind ik het daarentegen wel dat wij de Paasbrunch bij mijn ouders gisteren hebben moeten missen en de buurtbrunch vandaag. Laten we maar zeggen dat er hopelijk nog andere kansen zullen komen.